Nu ik naar het oosten van het land ben verhuisd, woon ik verder weg van de meeste vrienden en bekenden. Bij één van mijn vriendinnen (C.) woon ik nu echter heel dichtbij, met tien autominuten ben ik bij haar. Ze heeft onlangs een interessante carrièreswitch gemaakt en dat heeft er een beetje mee te maken dat we naar ‘De dag van de wol’ gingen.
Deze vriendin is één van de 19 mensen die in augustus aan de opleiding schaapherder is begonnen. Het was vorige maand uitgebreid in het nieuws. Ik heb al wat grappige anekdotes gehoord en zei haar dat ze absoluut een blog moest gaan bijhouden, maar ik geloof niet dat ze daar tijd voor heeft.
Toen ze me vertelde dat ze de opleiding ging doen sloeg onze fantasie meteen op hol. De vachten van de schapen zouden bij mij terecht komen zodat ik er bijvoorbeeld mee kon gaan vilten. Ik heb daar nog wat langer over nagedacht en in het tijdschrift Landleven kwam ik een artikel tegen over een mevrouw die aan het spinnen was (met een spinnewiel, niet als een kat). Ze had de wol in mooie kleuren geverfd en daarna maakte ze er o.a. sjaals van.
Moet ik me niet op het spinnen én vilten storten vroeg ik me af. Meteen dacht ik aan die kilo’s speksteen die ik nog had liggen en de broden klei. Nee, ga nou niet weer aan een nieuw tijdverdrijf beginnen! Wel leek het me leuk om met mijn vriendin eens te gaan kijken bij mensen die veel met wol en schapen bezig zijn, bijvoorbeeld bij de Landlevenfair in Arnhem of op de Dag van de Wol in Ooijen.
Na overleg met vriendin C. werd het de Dag van de Wol op 12 september. Om half 11 kwamen we aan in Oijen en we liepen naar de loods waar we na betaling een stempel op onze handen kregen. Het was kleiner dan ik gedacht had en ook was er niet heel veel variatie in de verschillende kraampjes. Er werden vooral veel schapenvachten aangeboden, kaardmachines en gekleurde lontwol om mee te spinnen of vilten. Ook zagen we er twee leuke wollen krukjes.
Buiten stonden verschillende schapensoorten en Alpaca’s ons op te wachten. De schapen lagen rustig te knagen op wat stro. Hun vachten liepen uiteen van mooi glanzend en steil tot grappige kleine krulletjes. Er werden ook workshops georganiseerd (vilten voor kinderen, vachtvilten, wol verven) en demonstraties spinnen.
Ruim een uur later verlieten we De dag van de wol weer. Mijn vriendin met een boek over schaapherders Waar lopen de schapen? van Margo Vonk en ik met wat schapenkrullen en naalden om mee te vilten.
Miss Appelig 
Wat bijzonder dat zij schaapherder wil worden. Leuk hoor. Moet je als schaapherder dan ook de schapen scheren? 😉
Wat mooi die krulletjesvacht, die zou ik ook wel kunnen gebruiken voor een pop, wordt het gelijk Dolly Parton hahaha.
Ik gebruik wel eens mohair (meestal stijl), dat komt ook van schapen, best duur spul want het schijnt heel bewerkelijk te zijn voordat het schoon en gekleurd is en geschikt als poppenhaar.
Ik geloof dat ze voor de opleiding wel een keer een schaap moet scheren. 🙂
Die schapenkrulletjes zijn echt grappig ! Mooie reportage heb je gemaakt…
Leuk stukje geworden Jose! En binnenkort slaan we aan het vilten.
Op sommige momenten lijkt me dat echt een droombaan! Leuke krukjes trouwens. Die ene lijkt op Ruud Gullit van vroeger.
Hahaha!