Met een stuk speksteen en een vijl liep ik de tuin in. Heel even kijken hoe het gaat, dacht ik. Afijn, drie uur later zat ik nog ijverig te vijlen. Zonder dat je er erg in hebt vliegen de uren voorbij terwijl je driftig vijlt en denkt aan alles en niets.
Wat zal ik maken van dit stuk? Oh nee, ik zou het abstract houden en meegaan met de steen. Eens kijken wat de steen me ervan laat maken. Met een grote grove vijl haal ik snel flinke stukken van de steen. Nou ja stukken, het is vooral steenpoeder wat er van de steen komt, in grote hoeveelheden.
Och, denk ik nog, dat wordt door een briesje weggeblazen of door een buitje weggespoeld. Niets is minder waar, overal in de tuin liggen hoopjes steenpoeder. Je kunt precies zien waar ik gezeten heb. Er is een hoosbui van een halve dag voor nodig om het poeder uiteindelijk weg te spoelen en mijn mini-vijvers te laten overstromen.
Tussen kunst en kitsch
Nu ga ik netjes achter de tuintafel zitten en gebruik een plastic placemat om het poeder op te vangen. Er staat ook een bak water op tafel met een sponsje zodat ik het gruis af het toe van de steen kan spoelen om te zien hoe mijn werk vordert. Op de een of andere manier zit er nu een hart in het midden van de steen en aan de zijkant heb ik twee bloemen in de knop gevijld. Het zit een beetje tussen kunst en kitsch in, dat was niet de bedoeling!
Na lang twijfelen gaan de bloemen eraan en ook het hart wil ik kwijt. Het beeldje heeft nu een paar hoorns, die wil ik er wel inhouden. Ik ontdek dat er een barst in de steen zit en er breekt een hoorntje af (grrr). Met watervast schuurpapier, polijst ik het beeld onder water. De hoorns beginnen te glimmen. Ik wilde graag wat ruwe stukken steen laten zitten, maar er is nog maar een klein stukje overgebleven. Het kan alleen maar minder worden.
Weten wanneer je moet stoppen
Over minder worden gesproken, de steen wordt door al die aanpassingen steeds kleiner. Straks hou ik nog maar een dobbelsteentje over. Je moet ook weten wanneer je moet stoppen, ik weet het echter nog niet en ga nog even door. Na ruim 20 uur vijlen is het nog niet af. Wordt vervolgd ben ik bang.
Zie hieronder hoe de steen door het vijlen steeds verandert.
Miss Appelig 
Prachtig hoe jij het proces van niets naar iets in je onzekerheid omdraait.
Een leeg hoofd en de steen tot leven brengen geeft in ieder geval al een speurtocht door je tuin.
Zonnige zomergroet,
Foto nummer 8 met de hoorns daar was ‘ie eigenlijk al klaar, hahaha. Zou ook iets voor mij zijn hoor, ik vrees dat ik zou blijven vijlen tot ik alleen maar hoopjes stof over had. Ik ben benieuwd hoe het er uiteindelijk uit zal zien. 🙂
Ja, ik vond ‘m ook redelijk af. Jammer alleen dat er een hoorntje afbrak, toen moest ik weer verder.
haha ja wanneer is ie nu af??
Ik zie het al.. dit is niks voor mij. Ik ben zo neurotisch dat er niks, maar dan ook niks van overblijft. Wel een mooie methode om even helemaal aan niks te hoeven denken. Echt in het hier en in het nu bezig zijn.
Hartstikke cool. Vind het erg mooi worden. Verstand op 0 en gaan met die banaan. Krijg er bijna zin in, maar ik moet nog verder met mijn mozaiekproject.
Is dat nou nog niet af? Hup, aan de slag, dat kan ook in de tuin! 😉
Wat jammer nou dat ik geen javascript heb en het dus niet kan zien 😦
Dat is jammer. Ik heb er nu ook gewone fotootjes bijgezet, misschien dat je het nu wel kunt zien.
Nog geen slides, maar de fotootjes zie ik nou wel ! Aparte creaties !
Ik heb ooit een hanger van speksteen gemaakt en op een gegeven moment ben ik gestopt want ik zat bijna door de steen heen te vijlen… 😉
Goed bezig madam Appelig.
Dank u.
O, ik kan er altijd nog een hanger van maken! 🙂
leuk hoor, ben heel benieuwd waar het eindigt….
De verleiding is heeeel groot. Ben benieuwd wanneer je stopt.
Leuk dat je nu met speksteen bezig bent. Lijkt mij ook wel wat. Goede tip die winkel waar je het kan kopen. Ik kan me voorstellen dat zo’n winkel voor jou een paradijs is!
Ziwr we goes uit!!