Zoals het klokje thuis tikt …

De tijd vliegt, zo merk ik telkens weer maar bij ons is het altijd kwart voor acht. Na maanden van ergernis heb ik vanmorgen dan eindelijk de klok teruggestuurd. Het is de derde keer dat we er een terugsturen en nu ook de laatste keer.

We hebben een lange kamer en al snel bleek dat het lastig was de tijd te zien van zowel het eet- als het zitgedeelte (luxeprobleem ik weet het). In augustus kwam de eerste stationsklok. Ideaal zo leek het, nu konden we heel goed zien hoe laat het was. Na drie kwartier was het echter uit met de pret. De wijzers van een kant van de klok bleven hangen op kwart voor twee. Zuchtend haalden we de klok van de muur en stuurden deze terug.

Een week later probeerden we het opnieuw. Tot onze verbazing bleven de wijzers van een zijde opnieuw hangen, ditmaal op kwart voor drie. Grommend haalden we de klok van de muur. Ditmaal stuurden we met de klok de boodschap mee dat ze ‘m eerst moesten checken. Dat hielp, de klok deed het half september gewoon en we waren er heel blij mee. Totdat … eind november op de verjaardag van Partner een van de kanten ineens stilstond op kwart voor acht. We besloten er, een paar maanden later, zelf aan te sleutelen (nou ja zelf, paps dus). Het moet iets zijn met alle wijzers die bijelkaar komen of de zwaartekracht die ervoor zorgt dat de wijzers niet voorbij de negen willen. Helaas niets hielp en we lieten het zoals het was. Door het testen bleef nu ook de andere kant ineens stilstaan.

Op de een of andere manier blijf je toch naar de klok kijken ook als deze slechts twee keer per dag gelijk loopt. Ik haalde de klok van de muur en zette ‘m op de grond en daar stond ie nog een paar maanden tot ik het vanmorgen ineens zat was. Na een mailwisseling met de verzender mocht ik de klok wederom retourneren. Ik ging op zoek naar een kartonnen doos om de klok in te verpakken maar alle dozen waren te klein. Zelfs met een verhuisdoos lukte het niet. Uiteindelijk vond ik op zolder, achter de knieschotten nog een bananendoos en jawel hoor, met een beetje proppen paste de klok er in.

Ik tapete de doos goed dicht en verpakte ‘m nog eens extra in pakpapier. Toen ik klaar was zag ik dat ik het onderdeel, waarmee de klok op de muur had gezeten, vergeten was in te pakken. Na even dubben pakte ik het los in en plakte ik het op de doos. Nu snel naar de Appie om ‘m weg te brengen.

Ik vond dat ik wel wat lekkers verdiend had en wilde bij de bakker een koek halen. Na wat rommelen in mijn tas bleek ik mijn portemonnee niet bij me te hebben. Ik zocht alle vakjes in de auto af en vond nog anderhalve euro. Dat bleek precies genoeg te zijn voor een Victoriakoek. 🙂

Intens gelukkig zat ik even later in het zonnetje met een kopje thee en een koek toen ik erachter kwam dat het vandaag een bijzondere dag was. Precies een jaar geleden zijn we namelijk verhuisd naar Nijmegen en ik heb er nog geen dag spijt van gehad. Nu nog een mooie klok die hier zal tikken zoals het nergens tikt.