Ik stort me van de ene hobby in de andere en probeer daarbij anderen enthousiast te krijgen. Soms lukt dat, Partner weet op de een of andere manier steeds te ontkomen. Boetseren vindt hij niets, net als haken en vilten. Bij speksteen bewerken dacht ik even dat hij overstag zou gaan, maar hij wilde het niet eens proberen. Nu is hij echter volledig in de ban van modelbouwen.
Aan drama ontbreekt het niet in Miniworld, er is een vliegtuigje neergestort
Vroeger, toen Partner nog een kleine blonde knul was, had hij een treinbaan met huisjes, boompjes en bergen. Nog steeds is hij gefascineerd door de treinen van Märklin en het minilandschap waar de treinen zich in voortbewegen. Zo waren we al eens in Rotterdam bij Miniworld en in Hamburg bij Miniatur Wunderland. Ik geef toe dat ook ik gecharmeerd was van de kleine straten met hun kleine huisjes en de mini-mensjes die voor altijd in dezelfde houding staan.
“Als we straks een kamer over hebben wil ik weer een treinbaan”, zei Partner toen we vorig jaar op zoek gingen naar een nieuwe woning. Gelukkig hebben we een kamer over en daar zit hij inmiddels urenlang. Je hebt geen kind aan hem. Vaak heeft hij niet eens in de gaten dat de tijd zo snel voorbij gaat.
“De trein is alleen maar een excuus om huisjes en een station te kunnen bouwen”, bekent hij.
Even dacht hij mij ook enthousiast te krijgen zodat ik mijn eigen minilandschapje zou gaan maken. Eén blik op de tekeningen met nummertjes, de minuscule onderdeeltjes van het bouwpakket en de enorme berg geduld, leerde mij echter dat het ab-so-luut niets voor mij is. Het is wel leuk om naar te kijken en ook om mee te gaan naar de hobbywinkels. Ik kan niet wachten tot de kleine mensjes in beeld komen.
In Arnhem waren we laatst bij een behoorlijk grote zaak en we hadden een half uurtje de tijd voordat de parkeertijd om was. Nadat we de verschillende bouwpakketten bekeken hadden en wilden vertrekken, kwamen we erachter dat er nog een hele afdeling was. Ik ben maar snel in de auto gaan zitten, want dat half uurtje was natuurlijk niet genoeg.
Ik durf niet meer te stofzuigen op de ‘treinkamer’ uit angst één van de ieniemini-onderdeeltjes op te zuigen. Hij was net nog een piepkleine dakkapel kwijt en ik heb het niet gedaan! Gisteren deed de lijm het ineens niet meer. Partner baalde, nu kon hij niet meer verder. Fijn dat hij zo’n handige vriendin heeft die gewoon een stukje van de lijmnaald afknipt zodat hij weer vrolijk verder kan. 🙂
Miss Appelig 
Oh tof om dit te lezen. ik hou ook niet meer durven stofzuigen…
schattig, zowel de manier waarop jij het verhaal beschrijft als wat er zich daar bij jullie afspeelt. En het is zooooo herkenbaar. Mijn Partner verwijst anderen naar mijn begeleiding van stille wandelingen of lachyoga sessies maar neemt er zelf nooit aan deel. Van zijn kant wilde hij mij tevergeefs enthousiast maken om hommel te spelen. Ik beperkte mij tot het beluisteren van de hommel klanken. Beperkte, ja, want door een hersenletsel bij Partner behoort hommel spelen voor hem tot het verleden. Maar Partner blijft nooit bij de pakken zitten en zoekt naar andere mogelijkheden om zich creatief te uiten, andere dan wat ik hem te bieden heb. En dàt is nou het mooie … respect hebben voor elkaars eigenheid en interesses. Nog een reden waarom ik heb genoten van jouw gedachte over ‘de hobby van partner”!
Bedankt voor je mooie reactie!
Geweldig voor Partner dat ie aan de hobby is, maar ik sta meer in jouw rijtje … een gruwel zou het zijn voor mijn zenuwen. Mooi in beeld gebracht, wel!
Ik vind dat het goed gaat met je partner!!!
Leuke hobby. En jullie kunnen best samen hobby-en, hoor. Mijn oom had ook van die landschappen en treintjes maar hij kon geen bijpassende boompjes vinden. Die heb ik toen gemaakt van Fimo-klei!
Fijn dat ie ook een hobby heeft waar tijd in gaat zitten. 🙂
Maar inderdaad, ik zou geen stap meer in die kamer durven zetten (om schoon te maken..) voor je het weet ben je iets kwijt…