Klusmarathon en vroeg op

Vorige week deed ik een klusmarathon. Vijf dagen achter elkaar bouwmarkten af, schilderen, raamdecoratie uitzoeken, schilderen enz. Mijn ouders waren zo lief om in een hotel in de buurt van Nijmegen te gaan zitten en stonden me vier dagen bij. Partner had twee dagen andere verplichtingen.

Aan het begin ging het nog prima. Zeker toen Partner zich ontpopte als iemand die goed met een verfroller overweg kon. Razendsnel rolde hij over de muren terwijl ik als een slak heel voorzichtig langs de randjes ging. Toen Partner de laatste twee dagen vertrokken was, nam ik het verven met de roller over. Na twee muurtjes was ik gesloopt. Het zweet liep over mijn rug, ik had lamme armen en mijn voeten hadden er ook niet veel zin meer in.

Zo fris als ik de eerste dag was, zo moe was ik de laatste dag. Mijn ouders hadden het slimmer aangepakt, die waren eerst twee dagen aan het helpen geweest. Daarna waren ze een dagje op de toeristische toer gegaan om vervolgens nog eens twee dagen te helpen met behangen.

Die maandag was ook de aannemer er met zijn medewerker om een muurtje voor te strijken. Daarna was hij alweer snel vertrokken met de mededeling dat ze er pas over twee dagen weer zouden zijn. Ik verheugde me al op een klein beetje uitslapen de volgende dag. ’s Avonds douchte ik stiekem in het hotel van mijn ouders en we gingen uit eten. Voor de zekerheid zette ik mijn wekker op 7.30 uur.

Om 6.30 uur werd ik gewekt door vogelgezang, daarna gleed ik weer weg dromenland in. Om 07.15 uur schoot ik overeind. Hoorde ik nou de sleutel in het slot? Ja hoor, en gepraat ook. Snel kleedde ik me aan en ik stak mijn hoofd om de keukendeur (ik sliep in de voormalige garage). De aannemer schrok zich kapot. Ik weet alleen niet of hij schrok van het feit dat er iemand was of dat hij schrok van mijn aanblik en mijn nog rauwe stem. 🙂

Hij heeft ondanks de schrik toch nog de keukenwand betegeld.