Is dat beeldje van speksteen nu al af?

Afgelopen zomer ben ik druk aan het vijlen geweest aan een stuk speksteen. Dat deed ik buiten omdat het zo’n troep geeft. Toen het weer dus wat minder werd heb ik de vijlen opgeborgen en mijn beeldje, dat nog niet af was, ging in de kast. De overige stukken speksteen liggen ongeduldig te wachten in de schuur.

Zelf werd ik ook een beetje ongeduldig en met een schort om en een theedoek op tafel ben ik toch weer aan de slag gegaan in mijn atelier. Ik dacht het beeldje in een middag even af te vijlen. Maar zo snel gaat dat natuurlijk niet. Er zitten inmiddels al zeker dertig uren vijlen in, dan moet je niet de illusie hebben het in drie uur af te kunnen ronden.

Ik moet het ook niet af willen raffelen, ik wil een mooi en net exemplaar afleveren. Niet eentje waar je aan kunt zien dat ik stiekem liever aan een ander stuk speksteen was begonnen. Maar lastig is het wel. Misschien moet ik deze even laten rusten tot ik weet hoe ik het wil afmaken of ik het stuk bijvoorbeeld met een pin op een sokkel wil vastmaken.

De laatste versie in augustus.

Nieuwe aanpassingen in februari.

Af en toe pak ik een nieuw nog onaangetast stuk speksteen en laat het door mijn handen gaan. Wat zal ik hier van gaan maken, denk ik dan. Mijn handen zijn meteen wit van het steenstof en ik laat overal witte handafdrukken op achter. Ik pak een mooie witte steen met een rondachtige vorm. Daar hoop ik een ammoniet of slakkenhuis van te maken, dat wordt wel een enorm gepriegel. En wat dacht je van het langwerpige groene stuk met een lengte van 43 cm. Dat wordt ook een behoorlijke klus.

De witte rondachtige steen.

Een ammoniet.

De groene langwerpige steen van 43 cm.

Ik krijg er zin in, maar aan deze grote stukken kan ik echt beter buiten werken. Voorlopig ziet het er nog niet naar uit dat de temperatuur zodanig stijgt dat ik uren in de tuin wil zitten. Dan kan ik misschien toch maar beter aan mijn eerste speksteencreatie verder werken. 🙂