Van een boegevoel naar een wauwervaring

Soms heb je van die dagen, waar je niet vrolijk van wordt. Zoals afgelopen woensdag bijvoorbeeld. Ik was die ochtend nog redelijk in mijn sas na de feestvierdaagse. Ik stapte mijn auto in, trok de deur dicht en mijn halve zijruit viel eruit.

Wat doe ik nou?, dacht ik. Al snel had ik door dat ik de ruit aan de bijrijderskant niet zelf kapot had gemaakt, maar dat iemand anders dat in de afgelopen nacht voor me gedaan had. Geschrokken stapte ik uit de auto en ging het huis weer binnen.
“Er is ingebroken ik mijn auautoho”, jammerde ik naar Partner. Hij verstond het niet goed en dacht dat mijn auto gejat was. (In dat geval was ik denk ik flauwgevallen en/of ontploft, in willekeurige volgorde.)

Tot mijn verbazing en opluchting was er niets meegenomen. Dat had vast iets met mijn autoalarm te maken. 🙂 Na het inslaan van de ruit is de deur opengemaakt en dan gaat het alarm af. De $@(*^%#*@’s zijn natuurlijk op de vlucht geslagen.

Naar de garage
Ik stond op het punt mijn auto voor een onderhoudsbeurt naar de garage te brengen en dat deed ik dus ook gewoon. Komt mooi uit, dachten Partner en ik nog. Het was behoorlijk fris onderweg met dat raam open en het hielp me om helder te denken. Ik moest natuurlijk eerst de verzekering bellen, maar Centraal Beheer was nog niet wakker. Schade en ongelukken gebeuren blijkbaar pas na 8 uur ’s morgens. Wat nu?

Ik meldde mijn probleem bij de receptie van de dealer en ze stuurde me naar hun schadebedrijf dat een paar straten verderop zat. Wordt dat wel vergoed?, vroeg ik me af. Ik reed naar het schadebedrijf en ging naar binnen. Er kwam een man op me af, hij schudde mijn hand en al mijn zorgen vloeiden in hem over. Had ik een vrije polis? (Een wat?) Hij zou de aangifte doen bij de politie, de ruit laten maken en de verzekering bellen. Ik kreeg een kopje thee en een leuke auto mee (die hoorde bij de onderhoudsbeurt niet bij de schade). Heel relaxt en opgewekt reed ik vervolgens naar mijn werk. Was er nou vanmorgen ingebroken in mijn auto?

Geen vrije polis
Aan het begin van de middag belde Centraal Beheer. Ze hadden gehoord dat ik schade had en of ik me er van bewust was dat ik geen vrije polis had. Ik had de auto niet zomaar bij een schadebedrijf mogen neerzetten. Ik vertelde dat ik niet wist dat er iets als een vrije polis bestond (mijn fout dat snap ik) en dat ik om half 8 toch ergens heen moest met mijn auto. Sommige mensen moeten namelijk wel al om half 8 beginnen met werken. 😉

Goed, het kwam erop neer dat ik mijn auto ergens anders moest brengen. Ik werd doorverbonden met de glasreparateur. Ik vroeg of mijn auto misschien voor de deur van het schadebedrijf waar ie stond gerepareerd kon worden, maar er was helaas geen mannetje extra beschikbaar. Ik moest de auto komen brengen, dan zou er een noodruit ingezet worden. De volgende dag moest ik dan nog een keer om de echte ruit erin te laten zetten. Pffff, wat een gedoe.

Een wauwervaring
Ik belde het schadebedrijf, bood mijn excuses aan, vertelde het verhaal en vond het allemaal heel vervelend. De man van het schadebedrijf vond dat ook.
“Zo gaan we het niet doen”, zei hij. “We laten je niet in de kou staan.”
“Huh?”, was mijn reactie.
“Ik zuig de auto wel uit zodat de onderhoudsbeurt gedaan kan worden. Morgen brengen we de auto naar de glasreparateur, dan kun je ‘m morgenmiddag weer ophalen.”
Verbijsterd staarde ik naar mijn mobieltje. “Weet je het zeker?”, zei ik.
“Ja, ik zeg het toch?”

De volgende middag haalde ik mijn auto op en zowel de man van het schadebedrijf als ik waren teleurgesteld dat de auto niet even gewassen was (en dat was echt nodig!). Ik mocht nog even een kopje thee gaan drinken, dan zou hij de auto wassen. Tja, op een gegeven moment moet je gewoon stoppen met ‘dank je wel’ en ‘geweldig’ zeggen want dan wordt het een beetje beschamend.

Na deze onvervalste wauwervaring, ben ik de inbraak eigenlijk al een beetje vergeten. Een dikke LIKE voor Douglas van de de Van der Linden Groep!