De ongelooflijke aantrekkingskracht van Norbert

Zijn populariteit groeit met de minuut, iets waarover ik me blijf verbazen en toch ook weer niet. Iedereen die in zijn ogen kijkt is, net als ik, verkocht en op slag verliefd. Hoe het precies gebeurd is begrijp ik nog steeds niet, ik weet alleen dat ik een potentiële wereldster in huis heb.

Ik voel me een beetje als Geppetto, de maker van Pinokkio. Toen ik de laatste hand legde aan Norbert voelde ik dat er iets bijzonders gebeurde. Na veel wikken en wegen plaatste ik de ogen, die zijn een stuk groter dan die van het originele patroon. Ik haakte zijn hoofd dicht en hechtte af. Hij had nog niet een pootjes, maar hij kwispelde al enthousiast met zijn groene staartje. Toen ik hem aankeek ging er een schokje door me heen, een schokje van blijdschap.

Mee naar kantoor
De volgende dag stopte ik hem (nog steeds zonder pootjes) in mijn tas, hij ging mee naar het werk. Binnen no-time stonden er bewonderaars in mijn kamer die hem allemaal even wilde knuffelen.
“Hoe heet hij?”, vroegen ze.
Ik haalde mijn schouders op en moest hen het antwoord schuldig blijven, ik had nog geen naam bedacht. Aan het eind van de dag kwam een collega met een naam aanzetten. Ze had de hele dag geprobeerd ene Norbert te pakken te krijgen. Het bleek een schot in de roos te zijn, mijn gehaakte vriendje spitste meteen zijn oortjes.

Om aan de smeekbedes gehoor te geven nam ik Norbert de volgende dag weer mee naar kantoor. Bij het horen van zijn naam begon iemand spontaan de klassieker “Norman” van Sue Thompson te zingen, maar dan natuurlijk Norbert in plaats van Norman. Het is een catchy deuntje en het zit dan ook al dagen in mijn hoofd. Niet alleen in die van mij trouwens, een aantal collega’s neuriet of zingt het de hele dag door.

Norbert for president
“Maak een blog voor Norbert en zijn avonturen”, zei iemand. “Dan kunnen we hem allemaal mee op vakantie nemen en foto’s nemen bij de Eiffeltoren of op het strand.”
Een collega stond al aan mijn bureau om hem drie weken mee naar Spanje te nemen. Gelukkig had ik hem thuisgelaten.
“Dan kom ik hem toch vanavond even bij je thuis ophalen?”, zei ze met een brede glimlach.

Het werd Norbert en mij allemaal een beetje te veel. Straks moet hij lintjes doorknippen, een fotoshoot, een limousine met chauffeur, studeren om president te kunnen worden, enz. Sorry beste Norbertfans, maar een eigen blog gaat er voorlopig niet komen en met anderen mee op vakantie … ik dacht het niet. Het is tenslotte ‘my darling Norbert’. Of ik s.v.p. wat broertjes en zusje voor hem kan maken. Tja, je weet hoe dat gaat met broertjes en zusjes, dat duurt meestal wel een aantal maanden voor die er zijn. 😉

Het patroon voor Norbert haalde ik uit het boekje Vrolijke beestjes haken van Rina Soffers (en ik heb het ietsjes aangepast).

Norbert op de werkplek. Echt meehelpen deed hij echter niet, wel veel afleiden.

Potverdorie, is hij alweer in mijn tas gekropen.