Omdat Partner niet zo van het wandelen is heb ik er een vriend naast die dat wel leuk vindt. 😉 Afgelopen zaterdag was het weer zover. Ik reed naar het midden van het land en rond 11 uur vertrokken wij voor een wandeling richting het Amsterdam-Rijnkanaal.
Het was warm en bewolkt toen we de deur uitgingen.
“Ik heb het weer nog even gecheckt”, zei de vriend. “Het gaat rond drie uur vanmiddag regenen.”
We liepen door groen en langs een trambaan en kwamen bij een sluis waar we naar bootjes keken. Toen wandelden we naar het Amsterdam-Rijnkanaal. De wolken waren inmiddels niet wit of grijs, maar donkerblauw.
“Ik denk dat we door moeten lopen.” De vriend wees ongerust naar de lucht. “En ik voel al druppels.”
Ik haalde mijn schouders op. Die paar druppeltjes, dacht ik, we zijn zo weer droog met deze warmte
Al snel zag ik het licht. Een bliksemflits doorkliefde de hemel en het begon harder te regenen. In de verte begon het zachtjes te rommelen.
“Kunnen we niet schuilen ergens onder een viaduct?”, vroeg ik.
“Daar onder de bomen”, zei de vriend.
“No way, José”, riep ik. “Ik ga met onweer niet onder een boom staan.”
Dit is niet de stortbui van afgelopen zaterdag. Dit was een andere stortbui in Madrid enkele jaren geleden.
De kraan werd nog een stukje verder open gedraaid en dikke druppels deden een wedstrijdje wie ons als hardste kon raken. We renden naar een paar struiken en een lage boom en schuilden daar even. Heel even. Degene daarboven vond de kraan opendraaien niet lollig genoeg. Hij begon het water nu met bakken naar beneden te gooien. Het ging dwars door de bladeren van de boom heen.
“Hoe ver is het terug naar huis?”, vroeg ik.
“Ongeveer 20 minuten.” Was het antwoord.
We besloten te gaan lopen en stapten moedig weer het pad op. De adem stokte even in mijn keel. Het leek alsof ik met kleren aan onder een koude douche stapte. De vriend hapte ook even naar lucht. Het duurde slechts een minuut voordat we helemaal doorweekt waren … tot op het bot! Hoewel het niet prettig liep, op kleddernatte schoenen en met kleren die aan je lijf plakten, was de regen niet het vervelendste die 20 minuten. Normaal gesproken ben ik dol op een onweersbui, maar dan liever niet als ik er middenin loop met alleen maar bomen om me heen. Gelukkig is de vriend ruim 30 cm langer dan dat ik ben. De kans om getroffen te worden door een bliksemschicht achtte ik daarom minder groot. 🙂
Na 20 minuten druppelden we de straat binnen, stiekem hopend dat niemand ons zou zien. De vriend zei dat het hem speet dat onze wandeling in het water was gevallen.
“Geeft niks”, zei ik. “Dan heb ik tenminste weer stof voor een blogpost.”
Miss Appelig 
Stof voor een blogpost, maar geen stoffig blog… Het is inderdaad flink tekeer gegaan. Yep stond even in de deuropening een sigaret te roken. Hij stond droog. Tot er een windvlaag kwam en alle regen zo tegen hem aan blies… Zeiiknat. Zonder een stap te verzetten..
haha, dat is ook knap 🙂
Wat een weer he? Ik zat er ook net in toen in naar het ziekenhuis moest. Lekker nat hoor. Oom Ger
Zo jullie troffen het wel. Het heeft ook flink gegoten. En lopen met natte kleren is inderdaad helemaal niets. Ach, jullie zijn in ieder geval lekker bezig geweest.
Wanneer is de volgende wandeltocht?
Die hebben we nog niet gepland, maar het moet wel droog zijn!
Wel oppassen met dat onweer hoor!
‘Omdat Partner niet zo van het wandelen is heb ik er een vriend naast die dat wel leuk vindt.’ Haha, dat klinkt alsof je een minnaar hebt 😛
Dat was ook de bedoeling dat je dat zou denken. 🙂
Geen blaren gelopen met al die nattigheid? Het ging er idd hard aan toe!
Jaja ! Zo nat dat je moet hozen,dat vinden die van de bende van Zeus de max ! Ik ben bekend met een dergelijk scenario 🙂
Op een gegeven moment maakt het niets meer uit. Natter dan nat kan niet.
Haha dat laatste komt me bekend voor 😉