Help, ik smelt!

Het is nu gelukkig wat koeler, maar de afgelopen dagen leek het of ik smolt. Vandaar dat ik dit toppertje van vorig jaar augustus even in de herhaling doe.

Eigenlijk zou ik binnen moeten blijven, daar is het koel. In ieder geval koeler dan buiten. Er staat geen zuchtje wind en het lijkt of ik in een foto stap. In dit stilleven ben ik de enige die beweegt

Ik duw mezelf vooruit en voel hoe de warme lucht me inpakt. Traag schuif ik een stoel opzij en ga zitten. Een kat, die onder de stoel lag, vlucht weg naar de tuin van de buren. Ik sluit mijn ogen, even lijkt het mee te vallen, maar dan prikken de stralen van de zon venijnig in mijn huid.
“Dit ga ik niet lang volhouden”, hoor ik mezelf mompelen. Toch blijf ik zitten en registreer de geluiden die ik hoor maar half. Kindervoeten denderen in deze temperaturen onverminderd door over het pad langs de sloot. Hun schrille stemmen zorgen ervoor dat ik niet in slaap val.

Mijn hand grijpt naar een glas water. Kloink, kloink, tingelen de ijsblokjes als ik het glas naar mijn mond breng. Een klein straaltje koel water ontsnapt uit mijn mondhoek en loopt langs mijn kin mijn nek in. Het brengt een schok teweeg, mijn hart lijkt even stil te staan. Daar is nog een straaltje, over mijn rug deze keer. Twee zweetdruppels doen een wedstrijdje wie het eerste beneden is. Ik zet het glas terug, leg mijn benen op een krukje en zak weer in de stoel.

Een voorbijscheurende motor haalt me uit een dutje en ik open mijn ogen. Knalrode armen vertellen me dat het tijd wordt om naar binnen te gaan. Wanneer ik mijn benen van het krukje wil halen merk ik dat het niet lukt. Tot mijn schrik zie ik dat er een rozeachtige smurrie ligt op het krukje, mijn voeten zijn nergens te bekennen. Aan mijn knieholten hangen grote druppels. Het lijkt wel kaarsvet. Met zware armen wrijf mijn ogen uit, dat had ik beter niet kunnen doen. Nu zakt mijn linkeroog langzaam over mijn wang naar beneden. Ik wil roepen, maar er komt slechts een gorgelend geluid uit mijn keel.

Er is geen houden meer aan. Mijn rechterhand blubbert van de leuning en de buik waar ik al maanden niet meer tevreden over ben zakt naast mijn billen. Samen zijn ze van plan om zich van de zitting te laten glijden. Ook mijn andere oog zakt nu naar beneden en mijn oren hangen op mijn afgezakte schouders. Nog een laatste keer knipper ik met mijn ogen, dan is het donker.