Tikkie jij bent ‘m

Misschien ken je het wel, het is komkommertijd of het is een beetje saai op kantoor omdat er wat collega’s op vakantie zijn. Iedereen loopt sloom door de gang of is aan het archiveren.
Dan kom ik langs en tik je op je schouder.

“Tikkie, jij bent ‘m”, zeg ik dan. Eerst kijk je me verdwaasd aan. Hoezo jij bent ‘m? Je wist niet dat we tikkertje deden. Het liefst zou je je schouders ophalen en het negeren. Belachelijk gedoe.
Maar als ik je een kwartier later vraag: “Ben je ‘m nog steeds?” Voel je het. Die tik brandt nog op je schouder en jij bent ‘m.

Nu word ik achtervolgd en voel een hand op mijn schouder.
“Zo, nu ben jij ‘m.”
He, getver. Ik wil ‘m helemaal niet zijn. Snel loop ik naar een andere collega en leg, ogenschijnlijk vriendschappelijk een hand op haar schouder.
Dan loop ik weg en zeg: “Jij bent ‘m.”
Ze begint te lachen, maar neemt het wel serieus. Even later tikt ze iemand anders aan.
“Jij bent ‘m”, zegt ze tegen hem.
“Nee hoor, ik was ‘m net al”, hoor ik mijn eerste slachtoffer verontwaardigd zeggen en dan: “Verdorie.” Snel loopt hij naar de kamer waar alle assistentes zitten en hij komt even later opgelucht terug.
Behoedzaam loop ik door de gang. Er komt een collega aan, maar ik weet niet of zij ‘m is en ik vlucht een kamer in. Ze loopt voorbij.
“Wie is ‘m nu?”, vraag ik. Dan weet ik tenminste waar ik aan toe ben.

Na de lunch loop ik de kamer weer op. “Ben jij ‘m nog steeds?”, vraag ik het slachtoffer. Ze knikt, begint te lachen en loopt op me af. Ik ren een rondje om de tafel met de tikker achter me aan. Dan neemt ze een afslag en loopt op een andere collega af. De beoogde prooi staat op van haar stoel en begint ook een rondje om haar tafel te lopen.
“Nee, ik wil niet”, roept ze. Ik krijg weer een tik op mijn schouder en geef hem meteen weer door.
“Ik doe niet mee hoor”, zegt de nieuwste getikte.
Boe, wat flauw.