Op de sokkel: De dikke dames van Julia Woning

Veel mensen dromen ervan, maar het is slechts voor weinig kunstenaars weggelegd te kunnen leven van hun werk. Het is Julia Woning wel gelukt en ik sprong een gat in de lucht toen ze me wilde ontvangen voor een interview.

Academie Beeldende Kunsten
Na de mavo twijfelde Julia tussen de verpleging en de kunst. Ze deed zeven maanden de verpleegstersopleiding toen ze alsnog besloot om de HAVO te doen waar ze examen deed in tekenen. Omdat haar docent voorspelde dat ze niet zou worden toegelaten op de kunstacademie schreef ze zich voor de zekerheid bij vijf academies in.
“Ik werd bij alle vijf de academies aangenomen”, lacht Julia, die koos voor de Academie Beeldende Kunsten Rotterdam met als afstudeerrichting Illustratie.
“Kunstenaar zijn leek me leuk, maar er moet wel geld verdiend worden. Ik was behoorlijk ijverig, had bijvoorbeeld vier stageplekken tegelijk. Dat heeft wel zijn vruchten afgeworpen. Ik had als eerste van mijn klas een baan.”

Illustrator
Als junior illustrator bij een agentschap in Amsterdam werd ik aan het handje meegenomen. Ik heb heel veel klussen gedaan, veel schaduwopdrachten ook en ik heb veel geleerd. Het nadeel was dat ik weinig dingen maakte onder Julia en niet echt een eigen stijl ontwikkelde. Toen kwamen er kinderen en ik dacht, ik blijf gewoon doorwerken. In de praktijk bleek dat niet te gaan met een opdracht die vrijdagmiddag binnenkwam en maandag klaar moest zijn. Ik ben wat meer gaan portrettekenen, dan kon ik zelf bepalen wanneer ik dat deed. De eerste tien jaar was wel afzien. Ik bleef thuis voor de kinderen, maar de jongens die gelijk met mij afstudeerden gingen als een speer. Dat was wel frustrerend.”

Dikke dames
“Op een gegeven moment had ik allerlei stijltjes en diverse werken waar ik mee exposeerde, dat was nog niet bij een galerie. Dat was wel mijn ideaalbeeld, want die galerie zou mijn werk dan gaan verkopen. Toen zag ik steeds meer dikke dames, die had ik in 1994 al eens gemaakt voor een ansichtkaartenserie. Ik ben dat onderwerp gaan uitwerken en ik heb tien schilderijen gemaakt van dikke mensen die iets leuks aan het doen zijn.”
Twee jaar eerder klopte Julia al eens aan bij Galerie van Eijck in Rotterdam, gespecialiseerd in moderne kunst. Destijds zagen die er niks in.
”Maar toen kwam ik met een nieuwe serie dikke dames en er werd gevraagd: ‘Hoeveel heb je er en wanneer kun je ze komen brengen?’ Zo is het begonnen.”

Bij een galerie
“In het eerste jaar ging het heel snel, er was een hype en een aantal kunstenaars zat met de dikke dames alweer in een volgend stadium. Je groeit in zo’n galerie en dan zit je ineens op 3, 4 of 5.000 euro voor een schilderij van een meter bij een meter. Ik kwam net aan met een instapprijs van 1.200 euro, dat werkte voor mij heel goed. Ik mailde overal naartoe om te vragen of galeries mijn werk wilden hebben en zo kwam ik ook bij Galerie Sous-Terre terecht, waar mijn werk nu permanent in het archief staat. Ook hangt mijn werk bij Galerie de Kunstkeuken in Valkenswaard. Daar deed ik drie jaar geleden, met diverse andere kunstenaars, mee aan het beschilderen van een aantal beelden van varkens.

Serviesgoed van Julia Woning

Brood op de plank
“Wat kan ik nog meer bieden dan alleen schilderijen heb ik me op een gegeven moment afgevraagd. Dat is dan het commerciële in me, er moet toch brood op de plank komen. Ik heb wat borden gemaakt met dikke dames erop, maar met 75 euro verdiende ik er helemaal niets aan. Servies moet je laten drukken in grote oplagen en ik wilde liever bezig zijn met unieke dingen. Sommige kunstenaars maken een ontwerp en laten de beeldjes ergens ver weg maken en beschilderen. Alleen de handtekening is dan nog uniek, maar is het dan nog kunst? Ik maak een uniek exemplaar, er bestaat geen tweede van. Daar betaal je ook voor.”

“Mensen geven momenteel niet veel uit aan schilderijen De galeries hebben het moeilijk, het is een lastige periode. Normaal gesproken ben ik ’s morgens zelf aan het werk en dan geef ik ’s middags les. Vier of vijf keer per jaar heb ik voldoende schilderijen om de galeries te bevoorraden, dat staat nu een beetje stil. Ik wacht wel even af en als dan de flow weer begint ga ik er weer tegenaan.”

Lesgeven
“Drie keer in de week geef ik les. Dat is zeker omdat ik het gezellig vind, maar ik vind het ook erg leuk om het over te brengen. Ik heb verschillende niveaus in een groep, van mensen die net beginnen tot mensen die al heel ver zijn. Ik kan je geen talent geven maar ik kan je wel uitleggen hoe ik het zou doen en hoe je het op een effectieve manier kunt doen. Mensen lopen soms vast in hun schilderij en weten niet hoe ze het op moeten lossen. Dan laat ik zien hoe ze dat kunnen doen, dan doe ik bijvoorbeeld het oog voor. Door het zien leren ze.”
De lessen van Julia zijn erg populair, er is inmiddels al een lange wachtlijst. Gelukkig is het ook mogelijk een workshop te doen.

Vrolijk en positief
“Als ik op beurzen en kunstmarkten sta krijg ik heel vaak opmerkingen, positief en negatief. Dan vinden ze de dikke dames afschuwelijk en mijn portretten heel mooi of andersom. Mensen snappen niet dat ik het allebei kan maken, maar dat houdt het voor mij juist leuk. De dikke dames moeten lekker dik in de verf zitten. Het moet veel zijn in volume, in alles, niet alleen in de vorm ook in de structuur, dat zie je niet op een foto. Het belangrijkste van mijn werk is dat mensen er vrolijk van worden. Het gaat om de sfeer en de reactie. Als kunstenaar wil je iets laten zien van jezelf en in mijn geval is dat iets vrolijks, iets positiefs.”

Wil je meer weten over de portretten, illustraties of dikke dames die Julia maakt? Breng dan een bezoekje aan haar website juliawoning.com.

Brown girl – keramiek van Julia Woning

Een aantal portretten die Julia gemaakt heeft.

Flowers – Julia Woning

De muurschildering die Julia in opdracht maakte

Beschilderd varken voor Galerie de Kunstkeuken

Julia Woning in haar atelier Upstairs