Ik heb mijn opa altijd gezien als een sterke man. Fysiek kon hij alles aan. Niets was te zwaar en hij kon alles tillen inclusief zichzelf wanneer hij, aangemoedigd door mijn zusje en mij, op zijn hoofd tegen de deur ging staan. De tatoeage van een bokser die hij na de oorlog, met het tientje van Lieftinck, op zijn onderarm liet zetten boezemde ons ontzag in. Geen insect was veilig voor zijn grote vlugge handen.
Zzzzz (vlieg) zoefff (hand van opa) plop (dode vlieg op de tafel).
Het was dan ook schrikken toen we hem magerder zagen worden in het verpleegtehuis. Zijn ogen lichtten op als we op bezoek kwamen, soms stonden er tranen in als hij ons herkende. Vroeger zei hij nooit veel, maar in het tehuis kletste hij honderduit. Sterk was hij nog steeds. Hij hield zich stevig vast aan de tafel wanneer we hem in zijn rolstoel mee wilden nemen. Hij vocht ook uit alle macht tegen de dubbele longontsteking die hem vorige week uiteindelijk op 86-jarige leeftijd fataal werd. Op de een of andere manier dacht ik dat hij nog steeds sterk genoeg was.
Herinneringen
Na de schok en het verdriet komen de herinneringen. Eerst aan zijn laatste jaren in het tehuis en aan zijn dementie. Dat ik hem stroopwafels voerde om te zorgen dat hij niet keihard door een kerkdienst in het tehuis wauwelde. Hij vroeg me een keer of ik soms onnozel was, toen ik het verkeerde antwoord gaf op een onduidelijk vraag die hij stelde. Hij lachte ongelovig toen we hem vertelden dat hij 80 was geworden, zelf dacht hij dat hij 40 was. Later werd het communiceren ook nog bemoeilijkt door zijn doofheid. De woorden die eruit kwamen koesterde je.
Langzaam maar zeker komen oudere herinneringen bovendrijven. Als eerste natuurlijk de kikker die hij voor de gein in mijn hand stopte. Een knipoog en scheve glimlach kondigde aan dat hij een grapje ging uithalen. Al snel zie ik een beeld voor me van mijn opa op zijn fiets. Gele klompen, petje op, een peuk tussen zijn lippen. Hij is op weg naar de tuin waar hij groente en fruit verbouwt. Heerlijke zoete aardbeien en erwtjes in jasjes, die nog gedopt moeten worden.
Dat beeld hou ik graag vast. Hij zaait Afrikaantjes, schoffelt wat in zijn tuin, eet Haagsche Hopjes, fietst zo hard als Kneteman, maar ik ben Zoetemelk en mag hem inhalen. Hij haalt zijn hand door zijn haardos, die wonderbaarlijk genoeg nooit grijs is geworden.
Tenslotte geeft hij nog een laatste knipoog en grinnikt. Wie zal hij nu in de maling nemen?
Miss Appelig 
Gecondoleerd. Koester de herinneringen. xxx
Heel erg mooi geschreven, zit hier met tranen in mijn ogen zo ongeveer. Komt ook omdat mijn opa gister op bezoek was en ik elke keer weer schrik hoe hard het toch gaat en dat hij in mijn gedachten nog altijd 65 is en niet 80. Sterkte!
Gecondoleerd. Ik was gisteren toevallig ook op bezoek bij mijn grootouders en het is soms toch best wel moeilijk om te zien hoe ze steeds ouder worden, écht oud-oud ook. Veel sterkte!
Wat een mooi blog en eerbetoon aan je opa.
Koester de mooie herinneringen. Ze gaan heel belangrijk voor je worden.
Ik wens je heel veel sterkte in deze moeilijke periode.
Gecondoleerd.
Super mooi stukje aan je opa…
xxx
Gecondoleerd
Gecondoleerd! Heel mooi stukje, heb het met tranen gelezen. Sterkte!
Ik kan me alleen maar bij de voorgaande reacties aansluiten. En je van hieruit een warme,troostrijke knuffel aanbieden… Sterkte ! x
Zo te lezen leek jouw opa in veel dingen op mijn vader, de opa van onze kinderen dus. Die herinneringen zijn goud waard, houd ze goed vast. Gecondoleerd en sterkte deze tijd.
Gecondoleerd Jose! Mooi beeld geschetst van je opa. Ik zie zo het plaatje voor me.
Klinkt als een hele stoere en leuke opa, waar je lol mee kunt hebben.
Sterkte met dit verlies.
Van harte gecondoleerd wat heb je een mooi stukje geschreven. Ontroerend.
gecondoleerd met je opa. een mooi stukje dat je geschreven hebt.
Oom Ger
Iedereen hartelijk dank voor de condoleances en de troostende woorden.
Veel sterkte met dit grote verlies …. Wat een ontroerend en ontzagwekkend eerbetoon aan je opa. Om stil van te worden.
Dank je wel.
Een mooi eerbetoon voor je Opa, mooi geschreven! Veel sterkte.
Te laat maar toch nog innige deelneming. Ik weet wat het is om je opa te verliezen… Heel mooi stukje trouwens, je opa zou trots zijn!
Lieve José wat een mooi stuk over je opa. Ik krijg er tranen van in mijn ogen, en denk aan mijn oma die inmiddels al weer twee jaar geleden overleden is, in een verzorgingshuis. Wat mooi dat je alle leuke en fijne herinneringen hebt gevonden en kan vasthouden. Hopelijk mag dat altijd zo blijven. Want zoals ik mijn dochter vertel, iemand die leeft in je herinnering en in je hart, is nooit echt dood en blijft altijd een beetje bij ons. (En o ja, iedereen wordt een sterretje ;-))
Sterkte! Eva
Dank je wel.