Je bent een liegneus, een jokkebrok

Als ik mijn blik losruk van het raam en het uitzicht en mij weer richt op de computer en de blogpost waarmee ik bezig ben, stoot ik mijn neus tegen het beeldscherm. Niet dat ik er nou zou dicht opzit, maar ik heb zojuist een leugen verteld en we weten allemaal wat er dan met je neus gebeurt …

Er zijn diverse gradaties in liegen. Er is de keiharde leugen, voor eigen gewin of om te bedriegen (of een combinatie daarvan). Het lijkt me erg lastig om dit soort leugens te vertellen. Je moet constant je zelf verzonnen verhaaltje weer opdissen en goed onthouden wat je allemaal beweerd hebt.

Geheim houden
Dan heb je het welbekende leugentje om bestwil, met de beste bedoelingen voor degene waar je tegen liegt of misschien toch met de beste bedoelingen voor jezelf. Iets niet vertellen is soms ook een vorm van liegen. Bijvoorbeeld wanneer je iemand hebt beloofd iets geheim te houden. Bij mezelf merk ik dan dat ik eerder geneigd ben de belofte te breken dan dat ik een leugentje (om bestwil) vertel.

Dat heeft in mijn geval niet te maken met het graag willen doorvertellen van iets (hoewel ik daar ook wel een beetje last van heb). Ik ben altijd bang dat mensen aan mij kunnen zien dat ik lieg, ook zonder dat mijn neus langer wordt. Ik voel me er gewoon niet prettig bij en dat geldt natuurlijk voor veel mensen.

Wat me ook wel overkomt, is dat het lijkt of ik schuldig ben wanneer iemand anders de werkelijke dader is. Op school had eens iemand de stroopwafel die voor de leraar bestemd was opgegeten. De leraar vroeg wie het gedaan had en ik kreeg een rood hoofd. Gelukkig kreeg de echte dader ook een rood hoofd, maar vervelend is het wel.

Overdrijven
Waar ik me weleens schuldig aan maak(te) is dat ik overdrijf. Hetgeen ik vertel is wel waar, maar dan een beetje aangedikt. Vroeger overdreef ik vaker, maar ik kan het nog steeds. Kinderen kunnen dat ook heel goed. Die beweren glashard dat ze zojuist een kabouter bij die boom zagen en ze geloven het nog zelf ook. Overigens beweerde mijn moeder vroeger ook vaak dat ze kaboutertjes had gezien, maar dat deed ze vast voor ons. 😉

Neusgevecht
Een tijdje geleden, aan de lunchtafel op mijn werk, fantaseerden we over hoe het was om daadwerkelijk net als Pinokkio een langere neus te krijgen als je een leugen vertelde. Stel nou dat een collega tijdens de lunch vraagt of we haar nieuwe haarkleur mooi vinden. We vinden het verschikkelijk (daarom hadden we nog niks gezegd), maar nu knikken we allemaal driftig van ja. Aan het begin kun je misschien je hand nog voor je neus doen. Maar op een gegeven moment piept je neus toch echt tussen je vingers door! Iedereen zit elkaar dan enorm in de weg met al die neuzen. Ik zie al hele neusgevechten voor me. Je zou dan wel heel handig iets van het bord van je buurman kunnen wegprikken.