Nordic walken in de sneeuw

De parkeerplaats is bedekt met een dun laagje sneeuw. Mijn autobanden zijn de eerste die afdrukken achterlaten op dit witte tapijt, ik vind het bijna zonde. Glimlachend kijk ik naar de dwarrelende vlokjes en ik verheug me al op de wandeling van straks.

Ik had me al een tijdje niet laten zien op de Nordic walking training. De sportschool is een grote concurrent geworden, het is er bovendien altijd warm en droog. Nu ik deze maand in de gelegenheid ben om ook overdag te sporten of te Nordic walken besloot ik weer eens mee te doen.

It giet oan
Er komen twee auto’s aanrijden, het zijn mensen die de hond uit gaan laten. Verder blijft het rustig. Het is bijna 9 uur in de ochtend en er is nog niemand voor de Nordic walking training. De vrolijke stemming van zojuist maakt plaats voor ongerustheid. Ik sta toch wel op de juiste locatie? Op mijn slimme telefoon zoek ik naar de website. Gelukkig, ik sta goed, maar waar is de rest?

Ik bel de trainster maar krijg geen gehoor. Op de voicemail laat ik een boodschap achter waarin ik mijn teleurstelling niet onder stoelen of banken steek. Het is 9 uur en ik bel nog eens, weer geen gehoor. Er komt een auto aanrijden, maar de auto van de trainster is nog niet gearriveerd. Ik overleg met mezelf, ga ik alleen een stukje walken of ga ik naar huis waarvandaan ik mezelf weer naar de sportschool moet slepen?

Net als ik de auto wil starten hoor ik een bekende stem roepen. Het is de trainster, goed vermomd met een pet en op de fiets. De mensen in de auto, een man en vrouw, stappen uit en ik doe dat ook. Er lijkt nog even getwijfeld te worden of we gaan vertrekken, maar deze wandeling laat ik met niet meer ontgaan.
“Dit wordt weer een blogpost”, kondig ik aan.

Nordic glijden
Van het echte Nordic walken komt niet veel terecht. Het is met dat dunne laagje sneeuw veel te glad om met de stokken af te zetten. Bovendien glibberen we zelf ook een beetje over het pad. Op sommige stukken doen we net of we ski’s aanhebben en we glijden door de sneeuw.
“Goed voor je bovenbenen”, roept de trainster.

We komen schitterende plaatjes tegen en ik krijg voldoende gelegenheid van de anderen om wat foto’s te maken. De trainster zoekt wat onverharde paden op. We ontdoen de stokken van de doppen en prikken ons een weg door het gras en de bladeren. Af en toe is het net of we papier aan het prikken zijn, zoveel bladeren zitten er aan de stok.

Op de terugweg hebben we wind tegen. De vrolijk dwarrelende sneeuwvlokjes van net prikken nu gemeen in mijn gezicht. We wandelen langs de plas en man, wat ziet dat er toch prachtig uit. Terug op de parkeerplaats laten we de rek en strekoefeningen voor wat ze zijn. We springen snel weer in de auto op weg naar een warme douche en warme chocomel met slagroom!

Een uur later als ik droog en wel op de bank zit, zie ik dat de sneeuwvlokken over zijn gegaan in regen. Het laagje sneeuw op de grond is ook verdwenen. Even denk ik dat ik het gedroomd heb, maar nee … gelukkig hebben we de foto’s nog. 😉