Geen commentaar

Lang geleden, toen ik nog op school zat, hoorde je me niet zo vaak. Ik was een verlegen typje en het kwam niet vaak voor dat ik hardop iets door de klas brulde. Inmiddels zullen mensen die mij wat beter kennen dit bijna niet geloven.

Als mij in de klas wat gevraagd werd kwam het weleens voor dat ik zo verlegen was, dat ik helemaal geen antwoord gaf. Ik boog mijn hoofd, dat langzaam roder werd, diep voorover totdat het puntje van mijn neus het boek raakte. Het bleef stil in de klas, net zo lang tot niemand meer wist wat er nou precies gevraagd werd en aan wie. En dat was precies de bedoeling. 😉

Bemoeial
Tegenwoordig durf ik best wel wat te zeggen, sterker nog, ik bemoei me overal mee en geef overal commentaar op. Als twee collega’s in de gang staan te praten, duurt het vaak niet lang voordat ik een grappig bedoelde opmerking de gang in slinger. Meteen daarna bijt ik op mijn tong, verkeerd moment, verkeerde grap.
“Hou toch eens je kop”, mompel ik dan tegen mezelf (ja dat mompel ik echt).

Het is niet alleen dat ik mij overal mee bemoei of grapjes wil maken. Ik wil blijkbaar gehoord worden. Ook als ik alleen ben, ben ik stiekem met z’n tweeën. Die babbelaar is er constant bij om hetgeen zich voor mijn neus afspeelt van commentaar te voorzien.

“Het lijkt wel of mijn hele leven voorzien wordt van commentaar, net als bij een voetbalwedstrijd”, zei Partner laatst lachend toen we in de auto zaten. Hij realiseerde zich ineens dat het net was alsof er een verteller naast hem zat die hem allerlei (onnodige) informatie gaf over wat er op de weg gebeurde.
“Die rode auto rijdt veel te dicht op die andere”, had ik bijvoorbeeld gezegd. Vlak na mijn betoog over de verkeersborden die aangeven dat je bij gesloten spitsstrook 120 km/u mag, maar 130 km/u na 19 uur en dat ik soms om 19.30 uur achter iemand zit die nog gewoon 100 km/u rijdt.

Net als bij de film
Tijdens het kijken naar een film op de tv praat ik er ook steeds doorheen, zeker op cruciale momenten. Dan kan ik de spanning niet meer aan en om die te breken moet ik gewoon even een opmerking maken. Vroeger ging ik met een kussen voor mijn gezicht achter de bank zitten totdat mijn ouders zeiden dat de kust veilig was. Nu praat ik er doorheen.
Partner zucht op dat soort momenten weer eens diep. “Doe maar net of je in de bioscoop bent”, zegt hij dan. Tss, alsof ik in een bioscoopzaal niet tegen hem fluister. 🙂

De opmerking van Partner dat ik zijn hele leven voorzie van commentaar deed me meteen denken aan de film Stranger than Fiction. Waarin Harold Crick (Will Ferrel) op een dag een vertelstem (Emma Thompson) hoort, die hem continu vertelt wat er gebeurt, wat hij denkt en wat hij gaat doen. Wanneer hij de stem hoort vertellen dat er snel een eind zal komen aan zijn leven, gaat hij naar haar op zoek in een poging zijn dood te voorkomen.