De viltworkshop

De trouwe lezer van mijn blog weet inmiddels dat ik wat met vilt heb. Ik heb al eens wat wandkleden van vilt laten zien en een discussie gehad met Partner over een vilten sjaal die echt te gek was. In mijn laatste blogpost over vilt, vilt en nog eens vilt vertelde ik dat ik niet zou rusten voordat ik een workshop vilten gedaan had.

Een windlicht vilten
Vorige week was het eindelijk zo ver, ik deed mee met de workshop ‘Windlicht vilten’. Per mail werd meteen gevraagd of ik ook belangstelling had voor een achtweekse cursus vilten op de dinsdagochtend. Ik was wel enthousiast geweest bij het aanmelden voor de workshop, maar dit leek me iets teveel van het goede. Eerst wilde ik wel eens zien wat dat vilten nou precies was en het windlicht leek me een overzichtelijk projectje.

De mal
De workshop begon goed met frambozen/notentaart en thee. Daarna ging de lerares ons, de vier deelnemers, voor naar de viltkamer. Aan een grote tafel bekleed met noppenfolie (bubbeltjesplastic) namen we plaats. Voor iedereen lag er een mal en wat kant klaar. We knipten het kant in rondjes, balken en blokken (net wat je leuk vond) maakten het nat en plakten het op de mal.

Er hingen wat strengen crèmekleurig wol waar we telkens wat plukjes uitpakten en die van links naar rechts en dakpansgewijs over de mal legden. Daar ging wat water overheen en dan een vel noppenfolie zodat we de boel konden draaien. Nu moest de andere kant van de mal bekleed worden. Daarna volgde nog een laag wol van boven naar beneden aan beide zijden.

 

Wrijven en rollen
Nu kon het echte werk beginnen. We smeerden wat zeep over de met wol bedekte mal, legden daar noppenfolie over en wreven er met de vlakke hand over. De noppen werken als kleine vingertjes en zorgen ervoor dat het wrijven wat meer effect heeft. Na een tijdje wrijven werd het tijd de mal uit de wol te bevrijden. We maakte het wollen ding nat met heet water, rolden het op in noppenfolie en daarna in een handdoek. Toen was het rollen geblazen.

 

“Vijftig keer rollen”, zei de lerares zonder blikken of blozen.
“Door te rollen in de lengte krimpt de wol ook in de lengte”, vertelde ze.
Dus rolden we en al snel puften en steunden we, dat rollen ging niet vanzelf. We pakten het wollen ding weer uit en legden het over een van de glazen vazen die inmiddels op tafel waren gezet. Het omhulsel was nog veel te groot. We maakte het weer nat, verpakten het in folie en een handdoek en rolden weer ‘vrolijk’ verder.

“Je hoeft niet veel kracht te zetten”, zei de juf. “Als je veel kracht zet gaat het krimpen wel sneller, maar door vaak rollen gaat het ook.”
Ik zette zoveel mogelijk kracht om zo snel mogelijk van dat vervelende rollen af te zijn. Dat bleef niet onopgemerkt omdat zo nu en dan een van de noppen het begaf en met een heerlijk geluid knapte.

Ik moest me inhouden om niet met de verslavende bezigheid van het knappen van bubbeltjesfolie verder te gaan en het rollen te laten voor wat het was. Tijdens het rollen zag ik op een gegeven moment in plaats van de handdoek, mezelf over de tafel rollen terwijl om me heen één voor één de bubbeltjes knapten. Ik bedacht me dat iets maken van vilt best leuk was, maar ook heel erg bewerkelijk en zwaar en je ging er van hallucineren. Dan was ik toch liever aan het boetseren.

De fik erin
Toen het ding eindelijk op maat was mochten we het uitwassen met koud water en daarna ging het de centrifuge in. De windlichten stonden op tafel te bibberen, dus deden we ze snel de vilten jas aan. Nu konden de waxinelichtjes aan en het licht uit. Jaaa, dat zag er leuk uit!

“Het staat heel leuk hè, als het brandt”, merkte ik thuis op. Partners ogen begonnen te glimmen, hij knikte.
“Hou maar op, ik weet wat je denkt”, zei ik. “Ik bedoel als het waxinelichtje brandt, niet het vilt.”
Partner gniffelde.