Nordic Walken, daar gaan we weer

Pijn in je schouder of niet, er komt een tijd dat er zoveel kilo’s zijn bijgekomen dat een beetje beweging niet langer uitgesteld kan worden. Op mijn werk heb ik een aantal maanden geleden tegen een collega gezegd dat hij op een Boeddhabeeld begon te lijken. Dat vatte hij zeer serieus op en inmiddels is er bij hem vijf kilo af.

Nu begin ik echter zelf op een Boeddhabeeld te lijken. De kilo’s zijn eraan gevlogen en ik vraag me af of het iets met een paar kilo drop en eierkoeken met slagroom en aardbeien te maken heeft. Vast niet. 😀

Weer Nordic Walken
Ik ben deze week weer eens gestopt met snoepen en begonnen met af en toe wandelen in de lunchpauze. Heel toevallig kwam er ook een mailtje binnen van mijn Nordic Walking trainster waarin ze vroeg hoe het met mijn arm ging en dat ik gemist werd in de groep. Daar heeft ze meteen mijn zwak te pakken, als de groep me mist dan ga ik natuurlijk gewoon. 🙂

Bezienswaardigheden
Er waren meer walkers die zich een tijdje niet hadden laten zien en er waren ook wat mensen die ik nog niet kende. Met een groep van 10 gingen we van start. In het gebied waar we lopen is altijd wel wat te zien, mooie natuur, schapen, kippen, koeien en schitterende en schattige huizen. De eerste bezienswaardigheid bevond zich echter in onze groep. Een van de walkers kwam er tijdens het lopen achter dat hij op zijn sloffen liep. Ik zou het niet kunnen, maar het lukte hem wonderwel. 

Op een veldje deden we wat oefeningen voor de beenspieren. We werden in twee groepen verdeeld en er was iemand die graag bij mij in de groep wilde omdat ik zo fanatiek ben.
“Het is geen wedstrijd”, zei de trainster.
“Wat geen wedstrijd?”, vroeg ik. “Dan doe ik niet mee.”
We deden squads en draaiden als sumoworstelaars om elkaar heen. Behalve spierpijn leverde het een hoop hilariteit op.

Ik heb totaal geen last gehad van mijn schouder en ik ga me dan ook weer  braaf elke week melden voor de Nordic Walking training.