Schreeuwende schoteltjes en een gevallen vrouw

Nu ik een jaar aan het boetseren ben kan ik wel zeggen dat ik aardig wat gefabriceerd heb. Natuurlijk lukt niet alles en ook lang niet alles is even mooi.

Soms zitten er goed gelukte exemplaren tussen zoals Sybille en de theetante, deze dames zijn behoorlijk populair. Ook de schaaltjes met lieveheersbeestjes vallen erg in de smaak. Er zijn er inmiddels twee verkocht en er ligt een bestelling voor een nieuw schaaltje.

Gevallen vrouw
Er zijn echter ook momenten dat bijna alle resultaten tegenvallen en er niets lijkt te lukken. Gisteren nog heb ik een werkstuk in de vuilniszak gekieperd nadat ik er vijf weken aan bezig ben geweest. Het lukte me gewoon niet er de juiste vorm in te krijgen en dan kun je het beste gewoon overnieuw beginnen in plaats van door te worstelen.

De juf op keramiekles kan soms ook een handje helpen. Het staat er af en toe barstensvol met potjes en beeldjes die in de oven moeten of uit de oven komen en dan gebeurt er weleens een ongelukje. De picknickdame, die al gebakken was, zat na het glazuren op het randje van de plank te wachten op een tweede bakbeurt. Helaas kon ze niet meer opzij springen voor een paar potten die haar in de diepte stortten. Gelukkig hebben we de foto´s nog.

Schreeuwende schoteltjes
Ook is het nog altijd ontzettend moeilijk om te glazuren, zoals ik in een eerdere blogpost al vertelde. Als je het glazuur er te dik of te dun opspuit of -smeert is het resultaat totaal anders dan je wilde.

Vorige maand, na de gezellige blogweek werd ik meteen weer nuchter toen de resultaten van mijn ijverige glazuurwerk uit de oven kwamen. De mooie pasteltinten die ik zo zorgvuldig had aangebracht op wat schoteltjes en schaaltjes kwamen, na ze voorzien te hebben van een glanzende transparante laag, schreeuwend uit de oven. Niet letterlijk gelukkig (hoewel ik zelf geloof ik wel een schreeuw van ongeloof geuit heb), figuurlijk schreeuwden de kleuren echter enorm. Om over het vlekkerige resultaat nog maar te zwijgen.

Ik had veel zin om een aantal exemplaren ‘per ongeluk’ uit mijn handen te laten vallen. Dat heb ik niet gedaan (hoewel ik toch één afgrijselijk bakje in de prullenbak gedeponeerd heb). De volgende ochtend waren er alweer een paar collega’s om me op te beuren en me een zet in de goede richting te geven. Degenen die alleen het eindresultaat gezien hebben vonden het overigens helemaal niet schreeuwerig. Het kwam gewoon door mijn eigen verwachting dat het tegenviel. Ik heb in ieder geval geleerd dat ik niet te veel kleuren door elkaar moet gebruiken omdat het dan net een kindertekening lijkt. En op schrijven met een penseel moet ik ook nog even oefenen. 😦