Piep!

Een paar jaar geleden zag ik rond Pasen in de winkel een doosje piepkleine kuikentjes. Bij het zien van de grappige beestjes kreeg ik een idee. Ik zou bij al mijn collega’s een kuikentje bovenop het computerscherm zetten zonder dat iemand het zag. Omdat ik altijd vroeg begin zou dat geen enkel probleem moeten zijn. Thuis deed ik onder elk kuikentje een stukje dubbelzijdig tape. Op kantoor hoefde ik dan alleen het plakkertje maar te verwijderen en het kuikentje neer te zetten.

 

Met twee doosjes kuikentjes in mijn tas ging ik de volgende dag naar kantoor. Daar bedacht ik me dat men waarschijnlijk meteen door zou hebben dat ik het was en ik besloot mijn plan te wijzigen. Ik zou het hele pand (11 verdiepingen hoog waarvan mijn collega’s en ik één verdieping bevolken) langzaam maar zeker te voorzien van kuikentjes. De doosjes stopte ik ver weg in de la. Ik wapende mij met twee kuikentjes en ging op weg voor mijn eerste missie.

Ik pakte de lift naar een willekeurige verdieping, wachtte tot de liftdeuren opengingen en stak vervolgens mijn hoofd naar buiten. Behoedzaam keek ik naar links en rechts en ik luisterde of ik iemand hoorde aankomen. Ik pakte een kuikentje, trok het plakkertje los, rende naar het bord (dat op elke verdieping hangt) en plakte het kuikentje er op. Snel rende ik terug en glipte net tussen de liftdeuren heen naar binnen. Mijn hart klopte in mijn keel, maar de eerste missie was volbracht.

In de volgende twee weken liet ik langzaam maar zeker op elke verdieping en in alle liften kuikentjes achter. Telkens wanneer ik de lift nam en alle kuikentjes zo netjes op een rij zag staan verspreidde een grote glimlach zich over mijn gezicht. Ook bij de kassa en op diverse andere plaatsen van het bedrijfsrestaurant zette ik een kuikentje neer. Vooral die bij de kassa was populair. Veel mensen maakten er een opmerking over en het cateringteam werd als grote verdachte gezien.
De receptie werd ook voorzien van een beestje terwijl ik de receptioniste afleidde met een babbeltje. Ik verbaasde me erover dat niemand wat merkte als ik het op die manier deed. Als klap op de vuurpijl plaatste ik er vanuit mijn auto eentje bij de slagboom, terwijl de brievenbus ernaast geleegd werd door iemand van de postkamer.

Dat laatste kuikentje heeft ervoor gezorgd dat mensen met een glimlach het pand binnenkwamen. Zeker toen het begon te regenen en het verzopen beestje er heel zielig uit zag. De dag voor Pasen heb ik alle kuikentjes weer opgehaald. Ze hadden hun taak volbracht.