… en dat is 100!

Ineens zag ik het … dit is mijn 100ste (honderdste) blogpost. Wat een feest!

Eigenlijk had ik hier een doodgewone blogpost van willen maken, maar nu ik weet dat het de honderste is kan dat niet meer. Ik kijk daarom even terug naar hoe het allemaal begon. Dat hoort wel bij een honderste blogpost vind ik, zeker als ie ook nog aan het eind van jaar komt.

Hoe het begon
Op 28 mei van dit jaar begon ik met bloggen. Wat er nu komt klinkt misschien wat vreemd, na het zien van de film Julie & Julia wilde ik ook een blog. Het leek me leuk omdat ik graag schrijf, maar waar moest dat blog nou over gaan? Het duurde nog wel even voor ik dat wist.

Nadat ik een workshop boetseren had gevolgd viel alles op z’n plek. Ik was zo enthousiast over het werken met klei (ik bleek er gelukkig aanleg voor te hebben), dat ik besloot mijn eerste stapjes op boetseergebied te delen via mijn blog. 

Mijn eerste volgers
Na mijn eerste blogpost viel ik iedereen die het maar wilde horen en ook iedereen die het niet wilde horen lastig met mijn blog. Een aantal collega’s, vrienden en familieleden reageerden enthousiast en zij hebben me vanaf mijn eerste tot aan mijn honderdste blog gevolgd. Ik ben jullie daar erg dankbaar voor (snif, snotter, snik). 😉

Nadat ik ruim drie maanden lekker aan het bloggen was voor vrienden en bekenden kwam daar ineens een reactie op mijn blogpost van iemand die ik niet kende. Wat krijgen we nou, dacht ik, wie is die Deborah Hamar? Deborah bleek zelf ook een blog te hebben en in blogland is het heel normaal om een reactie te geven op andermans blog. Sterker nog, het is zelfs erg gewenst. Er ging een wereld voor me open. Ik ‘moest’ nu ineens ook andere blogs lezen en dat bleek reuzeleuk en interessant te zijn en het leverde ook nog eens nieuwe lezers op. Inmiddels lijkt het alsof je af en toe gezellig bij elkaar op visite gaat. 🙂

Jagen op appeltjes en boetseren
Na wat leuke reacties op het verstoppen van een schat besloot ik begin november de jacht op de appeltjes te openen. In diverse steden verstopte ik appeltjes die tot mijn blijdschap en verbazing ook nog gevonden werden. Leuk!

Ook mijn boetseerwerk nam een vlucht. Het is bijna net zo verslavend als bloggen, zeker na de leuke reacties op mijn vrouwtjes. Als ik eenmaal een idee in mijn kop heb, wil ik het maken en ik rust niet voordat het af is. Ik breng daardoor veel avonden op mijn kamertje door, terwijl vriendlief op de bank zit te verpieteren. Hoewel het op voetbalavonden voor ons allebei een uitkomst is.

Tot slot
Kortom ik ben heel blij dat ik dit jaar met boetseren en bloggen ben begonnen en ik vind het geweldig dat jullie me daarin (af en toe) willen volgen.

Ik wens jullie een gelukkig en creatief 2012 toe in goede gezondheid!