Een Kerstverhaal (1)

Ik rits mijn jas dicht, zet de kraag omhoog en wikkel de sjaal een paar maal om mijn hoofd. Alleen mijn ogen en de topjes van mijn oren komen er bovenuit. Nu mijn wollen handschoenen nog aan en ik ben klaar voor de terugreis. Ik zet de eerste stap op een stuk maagdelijke sneeuw. Krakend protesteert de sneeuw en perst zich in het profiel van mijn zool. Ook van mijn tweede laars verdwijnt de zool in de sneeuw. Daarna volg ik het spoor van een paar kinderschoenen. Zorgvuldig plaats ik mijn voeten om niet op de afdrukken te gaan staan, maar het wordt een onmogelijke taak. Al snel komen er meer sporen bij en zijn de afdrukken niet meer van elkaar te onderscheiden. De afdrukken zullen sowieso snel verdwijnen omdat de kerstboom, die ik achter me aansleep, alle sporen van de afgelopen uren wegveegt.

Bron: weheartit

Op een schoongemaakt stuk stoep stamp ik dankbaar mijn zolen leeg. Kruimels en dunne slierten sneeuw verspreiden zich over stoeptegels. Achter een raam schuift het gordijn opzij en een zuur gezicht kijkt naar de bevuilde stoep en dan naar mij.
Slechts een enkeling waagt zich op straat in deze kou en met deze gladheid. Een automobilist probeert zijn auto op de weg te houden, maar hij krijgt geen grip op de platgereden en bevroren sneeuw. Met een schurend geluid schampt hij een geparkeerde auto.
Langzaam adem ik uit in mijn sjaal en voel mijn neus behaaglijk warm worden. Wanneer ik inadem wordt mijn neus koud en vochtig. Ik adem snel weer uit. Nog drie stappen naar de hoek van de straat. De kerstboom zwaait netjes de hoek om voor de lantaarnpaal langs, zonder deze te raken. Bij de benedenburen lijkt het wel feest. Binnen knipperen tientallen gekleurde lichtjes in een enorme kerstboom.

Ik stop voor het portiek. Het is donker. De lamp, die het al een paar dagen eerder begeven heeft, had ik natuurlijk allang moeten vervangen. Nu heb ik er last van. De treden zijn spekglad. Met één hand grijp ik de leuning terwijl ik de kerstboom met de andere hand naar boven trek. Door mijn handschoen heen voel ik dat er iets vochtigs en plakkerigs op de leuning zit.
“Getver”, roep ik en haal snel mijn hand van de leuning. Ik besluit de hand niet meer te gebruiken tot ik weet wat er op de leuning zit. Met de hand die de kerstboom vastheeft moet ik nu de sleutel van de voordeur pakken. Ik klem de stam onder mijn oksel, maar de kerstboom grijpt zijn kans en ontsnapt. Hij glijdt van de treden af en schuift de stoep op. Zuchtend besluit ik dat ik hem straks wel meeneem. Ik loop de laatste treden op en ineens schop ik tegen iets zachts. Het begint meteen te kermen. Een schreeuw verlaat mijn mond en echoot na in het portiek. Ik begin sneller te ademen.

“Wie is daar?”, vraag ik zo streng en zo hard als ik durf.
“Help”, klinkt het zwak. “Helpt u me alstublieft. Ik kom niet meer overeind.”
De paniek in de stem maakt me wat rustiger. Zo te horen is hij banger dan ik.
“Ik zie niks”, zeg ik. “Laat me eerst even de deur openmaken.” Met trillende vingers duurt het een eeuwigheid voor de sleutel het slot bereikt. Eindelijk zwaait de deur open. Als ik het licht in de gang aandoe, zie ik dat mijn handschoen onder het bloed zit. Voor mijn deur ligt, tot mijn grote schrik, de Kerstman op zijn rug. Hij kijkt me hulpeloos aan.

Wordt vervolgd …

Copyright by Appelig©