Ik heb altijd een lichte angst gehad voor verklede en geschminkte mensen. Clowns, living statues, Sinterklaas, zwarte Piet, mensen in zo´n groot pak (in een pretpark of de mascotte van een voetbalclub) en carnavalvierders, ik loop er met een grote boog omheen.
Waarom? Vermoedelijk omdat mensen die verkleed en/of geschminkt zijn zich kunnen permiteren ‘raar’ te doen omdat ze toch niet herkend worden. Vooral de living statues zijn er in mijn beleving vaak op uit anderen voor schut te zetten. En als ik ergens een hekel aan heb dan is het voor schut gezet worden. Dat kan ik namelijk zelf ook heel goed. 😉
In Parijs zag ik een keer een geschminkte man die steeds achter iemand aan liep en deze persoon na deed. Erg lollig voor de omstanders, totdat je zelf aan de beurt bent of in dit geval mijn vader. Ik werd er als klein meisje alleen maar bang en boos van.
Mijn ouders waren zo verstandig om Sinterklaas en zwarte Piet nooit thuis uit te nodigen. Het bonzen op de voordeur was genoeg om me achter de bank te krijgen. Alleen het vooruitzicht van een zak met cadeautjes en de verzekering dat Piet alweer door was naar het volgende adres kreeg me erachter vandaan.
Op een middag kwam ik thuis uit school (ik was een jaar of 10 denk ik). In de keuken trof ik mijn moeder aan. Toen ze zich naar me omdraaide schrok ik me te pletter. Op de kleding na zag ze eruit als zwarte Piet. Ik zette het op een brullen. Mijn moeder was naar de kapper geweest voor een permanentje. Een korte coupe met kleine krulletjes was het gevolg. Ze was niet erg blij met het resultaat, maar stak de draak met zichzelf en besloot zich zwart te schminken en grote oorbellen in te doen zodat ze net een zwarte Piet leek.
Nu kunnen we er om lachen, toen niet. Ik was altijd weer blij als de cadeautjes binnen waren en ik luidkeels kon zingen: “Dag Sinterklaasje, daahaag, daahaag.”
Miss Appelig 
Haha ach kindje toch. Ik vind het altijd wel leuk om me te verkleden, maar heb de vermomming niet echt nodig om raar gedrag te vertonen. Dat doe ik van mezelf al. Maar ik vind het dus wel lachen.
Zo laatst een spooktocht met vrienden om 2 uur ’s nachts door een donker bos waar clowns (onze andere vrienden) liepen. Scheet de een in z’n broek wanneer een hijgende clown de bosjes uitkwam, piste ik bijna in m’n broek van het lachen.
Hahah ach wat zielig voor je! Ik geloof niet dat ik bang ben geweest voor zwarte pieten, maar dat weet ik niet zeker.
Aah, dat is wel redelijk sneu. Ik schrok me laatst ook dood toen een piet (die ik persoonlijk kende) op eens voor mijn gezicht kwam staan en ‘hallo dames’ tegen mij en mijn vriendin zei.
Haha, wat naar allemaal toch 😉 Ik heb wel lang geloofd in zwarte piet en Sint, maar bang was ik niet.
Haha, wat naar! Je bent niet de enige, gisteren kwam Sinterklaas op bezoek bij mijn neefjes en zodra iemand zei dat hij eraan kwam, begon de kleinste (die eerst het hardst aan het roepen was) helemaal te shaken en begon hij te huilen. Zo zielig, maar ergens ook weer heel schattig om die spanning te zien bij die kinderen.
Oef, ben ik even blij dat ik niet de enige ben die bang was voor Piet! 😛
Ik was (ben) er niet bang voor, maar vind het inderdaad wel super irritant als ze je gaan “achtervolgen” of na doen! Dan is voor mij de lol er ook vanaf.
Brr, ik vind clowns helemaal niet leuk. En volgens mij vond ik vroeger sinterklaas en zwarte piet ook niks. Tenminste niet van dichtbij. Ik heb één foto waar ik met sinterklaas op sta. Ik kijk echt heel benauwd. Dus, ik ben ook blij dat we sint en piet nooit echt over de vloer hebben gehad. En ik zal het mijn kinderen ook niet aan doen!
Ik sluit mij helemaal bij je stukje aan… 🙂
Dat lijkt me inderdaad eng, zo’n iemand die je achtervolgd en nadoet ! Bang voor sinterklaas ben ik nooit geweest maar ik kan het me wel voorstellen 🙂
Als iemand vanachter een masker van roet en rode lippen je laat weten je te kennen en dat benadrukt door privé-informatie of zijn baas met baard vanaf een paard je toezwaait alsof hij je al jaren kent, ja dan bekruipt me een apart gevoel: al jaren bespioneerd te zijn door de schoorsteen. Als je er dan ook nog bewijzen voor vindt door je naam te lezen in zijn Boek.
Dan verdwijnt het fundament onder het gezin waar je deel van uitmaakt. Zij zijn geen bekenden! Toch?
Ik was een jaar of 7 toen ik ontdekte dt onder de rode jurk er gewone schoenen en broek zaten. Sint en Piet zijn mensen.
Trek een groen of rood pakje aan en ga aan een boom hangen. Met pit in je lijf lijk je vast een appeltje! Hihi grappig bedoeld hoor…
Wat vertel je me nou? Zijn Sint en Piet mensen? Dat heb ik nooit geweten! 🙂
Door al die Sintlogjes en vooral de reacties ben ik blij dat mijn kindjes niet in de Sint geloven. Maar daarom wordt het feest hier niet minder gevierd hoor. Vanmorgen om zes uur waren er al blije gezichtjes vanwege de schoeninhoud. Maar toen ik de jongste vanmorgen naar school bracht, vroeg ik hem om het niet van de daken te schreeuwen, dat Sint niet bestaat. ‘Weet ik’, antwoordde hij droog.