Lui fruit

Ondanks mijn achternaam ben ik niet zo van het fruit. Niet omdat ik het niet lust, maar omdat ik te beroerd ben om het af te pellen, af te schillen, te ontpitten, schoon te maken enz. Ik ben zogezegd ‘lui fruit’. Wel begin ik elke ochtend op mijn werk met het eten van een banaan. Dat kost me namelijk geen enkele moeite, het simpele open knakken en pellen van de banaan is easy en je handen blijven (meestal) nog schoon ook. Sommige mensen noemen dat daarom ook ‘lui fruit’.

Voorheen nam ik nog wel eens een appel mee naar mijn werk, maar omdat ik geen zin had om deze te wassen of om door de schil heen te bijten bleef deze soms wel een week liggen. Een (zoete) sinaasappel vind ik heerlijk. Van het schoonmaken van zo’n ding gruwel ik echter. De witte velletjes blijven er altijd opzitten en het sap loopt zo je mouw in als je niet oppast. Zonder fruit ben je echter niet zo goed bezig.

Dat vonden ook twee van mijn collega’s. De ene collega vindt het geen probleem om een sinaasappel extra te schillen (die hij dan nog zelf koopt ook) en zo ontstond op een gegeven moment het fruithapje. We namen allebei wat fruit mee en deelden dat samen tijdens een gesprekje. Nu de sinaasappels weer lekkerder worden, komt ook het fruithapje wat vaker terug. 

Na een reorganisatie zat ik ineens met een andere collega opgescheept en zij met mij. Gelukkig bleek deze collega heel goed met een mes overweg te kunnen. Ze zag mij worstelen met mijn appel en bood spontaan aan om ‘m voor me te schillen. Sindsdien schilt ze drie keer in de week mijn appeltje en snijdt het ook nog in gezellige kleine stukjes.

Jullie zien het, ik word enorm in de watten gelegd op mijn werk en zo krijgt deze luie Appel toch nog de nodige vitamientjes binnen. 🙂