Ik wil het niet, ik kan het niet, ik doe het niet (1)

Eerlijk gezegd kan (of wil) ik het me niet meer herinneren, maar volgens mijn moeder zei ik als kleuter vaak: “Ik wil het niet, ik kan het niet, ik doe het niet”. Toen ik een paar weken geleden ‘Juffie Ongeduld’ af had moest ik er ineens weer aan denken. Ik maak een serie, dacht ik, van drie juffies die samen deze tekst uitbeelden.

‘Juffie Ongeduld’ is echter al geclaimd en dat zou betekenen dat de drie juffies nooit samen kunnen zijn. Dan maak ik een nieuw beeld waarin ze alledrie zitten, dacht ik. Ik ga ze onlosmakelijke met elkaar verbinden. Na het maken van wat schetsjes en wat sparren met een creatieve collega was ik eruit. Ik maak een grote bolle rok en laat daar de drie dames uitkomen met elk hun eigen houding.

Op keramiekles heb ik al vaker de dames, die handvormen doen, een schaal als mal zien gebruiken. Zo deed ik het dus ook. Ik nam mijn beslagkom en pakte ‘m in met plastic folie. Ik sneed een grote homp klei af en kneedde deze, daarna walste ik de homp zo plat mogelijk. Vervolgens legde ik de lap klei over de beslagkom en sneed het rondom af. De lap klei paste natuurlijk niet precies en ik moest er nog een hoek uitsnijden en de zijkanten weer aan elkaar plakken. Met zachte klei ‘plakte’ ik er nog een laag op om er voor te zorgen dat de klei overal even dik was.

    

Grof kneedde ik de dametjes die straks uit de rok komen om te bepalen hoe groot ik ze moet maken. Nu kon ik gaan beginnen aan het vervelende werk, het in laagjes opbouwen van drie rompen.
Ik merkte dat de klei op de beslagkom snel droogde, ook al had ik ‘m ingepakt met folie. Er zat niets anders op dan er nog een laag op te zetten. De drie rompen zijn inmiddels klaar, daar kan ik vorm in aan gaan brengen. Daarover meer de volgende keer …

Advertentie