Toen ik aan mijn uitdaging, om 50.000 woorden in 30 dagen te schrijven, begon, wist ik al dat ik er eigenlijk te weinig tijd voor had. In 135 uur schrijf je (normaal gesproken) nou eenmaal geen roman. Verder was ik even vergeten dat je om te schrijven, behalve een pen of computer, ook wat inspiratie nodig hebt.
In de afgelopen jaren ben ik aan aardig wat verhalen en (kinder)boeken begonnen. Maar het ontbrak me aan doorzettingsvermogen, inspiratie of tijd om ze ook echt af te maken. Liever begon ik aan een nieuw verhaal omdat een leuk idee zich aan me opdrong. Het is dus de bedoeling dat ik deze maand wat van deze verhalen af ga schrijven.
Zo opende ik op 1 november vol goede moed diverse bestanden met wachtende verhalen en las ze door. Een aantal mensen wil graag dat ik ‘De rode trottelnek’ af ga maken en daar wilde ik aan beginnen. Het wilde echter niet vlotten en na een stuk of tien regels doelloos schrijven gaf ik het op. Ik ging door naar het volgende verhaal waarin kinderen voor straf in een mand onder de brug gehangen worden. Als het gaat schemeren worden ze weer naar binnen gehaald … meestal tenminste. 😉 Ook hier raakte ik in de problemen. Vele uren verstreken waarin ik niet schreef en alleen maar nadacht over het verhaal. Ik vluchtte naar weer een volgende.
Dit verhaal speelt zich af in de kou. Die schitterende nazomer en warme herfst vind ik echt geweldig, maar om er goed in te komen zou een beetje kou (een sneeuwbuitje bijvoorbeeld) wel erg gewenst zijn. Tijdens het lezen van het verhaal sprongen er eindelijk wat vonkjes door mijn brein en al snel was de batterij van mijn fantasie opgeladen. Pfff gelukkig, ik kon beginnen.
Miss Appelig 
Kan niet wachten op het vervolg. Spannend moment om te stoppen. Heel professioneel.
LEUK LEUK! Ik ga beginnen met lezen 🙂
Pfff, knap van je! (ik heb niet eens tijd om te loggen!)
Dat heb ik gemerkt ja. Ik was je al kwijt 🙂
Ga door, ga door! Ik heb het al vaker gezegd, ga schrijven voor een breder publiek.
Dank je Marian, ik moet vaker naar je luisteren. 🙂