Op jacht naar de schat (deel 1)

Lang geleden gingen piraten en avontuurlijke lieden met een schatkaart op jacht naar een schat. Een kist met gouden munten, sieraden en andere dure spullen stond na een lange zoektocht op hen te wachten. Als hun rivalen er nog niet met de schat vandoor waren tenminste. Al een tijdje kun je met behulp van een GPS zelf ook op zoek naar een schat. Iemand begraaft ergens een waterdichte doos met daarin een aardigheidje voor de vinder. Op internet worden de coördinaten bekend gemaakt en mensen met een GPS kunnen op jacht.

Het klinkt erg leuk en spannend, toch heb ik dit nog nooit gedaan. Niet met een GPS dan. Een aantal jaren geleden hoorde ik van collega E. dat hij naar Praag zou gaan met Pasen. Zelf zou ik daar een maand na hem heen gaan. Voor de grap vroeg ik of hij voor mij iets kon verstoppen in Praag. Bij terugkomst vertelde E. dat hij een paaseitje verstopt had tegenover een nieuw winkelcentrum. Vanwege renovatiewerkzaamheden stonden er hekken in betonnen voeten en in één van de voeten had hij het eitje verstopt.

Een maand later was het mijn beurt om in Praag rond te wandelen. Ik kon mij natuurlijk niet lang bedwingen en zocht de plaats snel op. De renovatiewerkzaamheden waren nog aan de gang en ik vond het paaseitje, verpakt in een plastic zakje. Triomfantelijk hield ik het zakje met het eitje omhoog zodat mijn vriend er een foto van kon maken. Omdat ik het telefoonnummer van collega E. niet wist smste ik een andere collega of ze hem wilde melden dat het eitje gevonden was. Zij wist niet waar het over ging en was dan ook hoogst verbaasd toen E. bij het overbrengen van de boodschap uit z’n pannetje ging.

Ik wist natuurlijk waar ik deze ‘schat’ ongeveer kon vinden, maar het leuke zat ‘m voor mij in het idee dat iemand die je kent op exact dezelfde plek is geweest en dat niemand in de tussentijd deze schat heeft weggekaapt.