Afgelopen zaterdag had ik met een vriendin in de stad afgesproken. Het centrum is de laatste maanden moeilijk bereikbaar door wegwerkzaamheden en ik dacht er serieus overna om met de fiets te gaan. Toen de zon ook nog eens vreselijk zijn best deed, besloot ik mijn fiets daadwerkelijk uit de schuur te bevrijden voor z´n jaarlijkse uitje.
Inderdaad, ik gebruik mijn fiets ongeveer 1 a 2 keer per jaar. Ik zit nu smoesjes te bedenken waarom ik de fiets niet vaker pak, maar verder dan een overvolle schuur (zodat ik de fiets moeilijk kan bereiken) en ik kom overal toch langs met de auto kom ik niet.
De fiets was na een kwartiertje ruimen en schuiven uit de schuur. Daarna pompte ik de banden op en ik was ‘ready to go’.
Het is altijd weer even wennen (ook voor de fiets), maar al snel klikte ik naar de hoogste van de drie versnellingen en peddelde in een lekker tempo over het fietspad. Ik haalde diverse langzame fietser in en zocht tevergeefs naar mijn knipperlicht (serieus!). Ook was ik verbaasd dat ik de snelheidsmeter nergens kon vinden, ik had namelijk het gevoel dat ik te hard reed en wilde dat even checken. Ik merkte dat ik elke fietser die ik voor me zag wilde inhalen (en deed dat ook). Bij de verkeerslichten manouvreerde ik langs de anderen om maar vooraan te staan en iedereen in één keer te kunnen inhalen. (Hm, volgens mij rijd ik zo ook auto.) Ik reed niet relaxt, genietend van het zonnetje. Nee, ik sjeesde, was buiten adem en voelde het zweet op mijn rug prikken.
In het centrum had ik overal voorrang, maar ik kreeg het niet en werd bijna van mijn sokken gereden. Joekels van haaientanden staan er op de weg en iedereen reed door. Scheldend en tierend kwam ik aan de overkant waar ik een flashback kreeg. Vorige week zag ik een fietser niet die tussen twee auto’s door kwam zetten en ik was net op tijd over de haaientanden heen (sorry!). Heel apart om te merken dat je de wereld vanuit de auto en vanaf een fiets zo anders kunt beleven.
Toen ik aan het eind van de middag weer op het zadel plaatsnam protesteerden mijn billen hevig. Het leek wel of ik er een blauwe plek had zitten. Ineens wist ik weer waarom ik de fiets het liefste in de schuur laat staan.
Miss Appelig 
zozo jij bent echt een bikkel!!!! hihi
Hahaha grappig geschreven!
José, geloof het of niet, maar ik zie het je gewoon doen. Je bent geweldig. Niet dat het herkenbaar is, want ik heb niet eens een fiets. Volgens mij ben jij op de fiets net zo’n gevaar op de weg als met de auto, whaha. Btw je hebt me weer helemaal opgefleurd, bedankt.
Raar he dat je zo anders kunt denken als je in een auto zit….
Toch zou je eens wat vaker de fiets moeten pakken met mooi weer. Ik probeer, zeker in het weekend, de fiets wat vaker te pakken als ik naar het paard toe moet. Heerlijk door de polder tot rust komen 🙂
Ik ben bang dat je gelijk hebt. Eerst maar even van die zadelpijn genezen, dan kijk ik volgende week wel weer verder 😉
Haha, het klinkt nu echt niet ontspannend of zo. Ik pak juist graag de fiets. Misschien dat ik tijdens rijles daarom zo aardig ben voor fietsers 😉
Dat zou best wel eens kunnen. Vooral volhouden dat aardig zijn!
Ik herken al je smoezen. Mijn fiets stond ook altijd begraven in de schuur dus de auto was veel sneller. Maar sinds ik in Amsterdam woon, fiets ik. Ik durf hier gewoon geen auto te rijden (met al die idiote fietsers)!
😉 Daar kan ik me wel wat bij voorstellen, haha.