Nordic walken in het donker

Aan de trainster Nordic walken heb ik beloofd dat ik elke week meeloop, ook als het regent. Tot nu toe heb ik geluk gehad (ook mijn medelopers) en is het schitterend weer. Rond half acht verzamelen we en dan is het nog licht. We beginnen dan op de onverlichte paden en tegen de tijd dat het schemert zoeken we de lantaarnpalen op. Het was vochtig warm zo’n 20 graden en boven onze hoofden dansten kleine vliegjes en muggen. De felgele hesjes die we droegen om gezien te worden zaten meteen onder de beestjes.

Normaal gesproken sukkel ik altijd achteraan en klets honderd uit met mijn vriendin. Ik was deze keer echter alleen en besloot met een andere vrouw (die ook niet vaak op kop loopt) vooraan te starten. Ook nu werd er veel gepraat (ja, je hebt het of je hebt het niet :-)) maar we hielden het tempo er goed in en bleven aan kop. De beloning van het Nordic walken is niet alleen dat je calorietjes verbrandt en je na afloop zeer voldaan voelt, je hebt soms ook een schitterend uitzicht. (Jammer dat ik die stokken moest beethouden, anders had ik foto’s kunnen maken.)

We zagen een heiige polderlandschap met roodbruine koeien die leken te vlammen in het licht van een enorme ondergaande zon. We zagen een schapensoort met gedraaide hoorns die allemaal netjes in een rijtje stonden. We zagen koplampen van fietsen, brommers en auto’s die veel te hard voorbijraasden over de smalle weggetjes. Gelukkig zagen ze ons ook met onze reflecterende hesjes en bandjes met knipperende lichtjes. Wat ik niet zag, was dat ik één van mijn stokken voor in plaats van naast me neerzette. Ik maakte een vreemde beweging en kwam nog net niet op de grond terecht. Mijn medelopers dachten dat ik over een van de vele boomwortels struikelde die je ook niet ziet in het donker. Ze bedachten allerlei excuses voor me, maar uiteindelijk gaf ik toe dat het gewoon dommigheid van mijn kant was.

Mijn medeloopster en ik voelden ons inmiddels behoorlijk moe, maar ook behoorlijk voldaan. Ondanks de vochtige warmte (of misschien wel dankzij) bleven we voorop. Tot onze verrassing zette een andere medeloper er opeens de pas in en wilde ons vijf minuten voor het einde inhalen. Daar hebben we natuurlijk even wat van gezegd en zo kwamen we als eerste over de denkbeeldige finish. We genieten nog hier even van na, volgende week sukkelen we waarschijnlijk weer gewoon achteraan.