Het verboden koekje

Afgelopen weekend lunchten we bij Dudok in Den Haag. Het werd een overheerlijke carpaccio met brood. Bij de thee die ik besteld had lag een minuscuul chocolat chip cookie. Vragend keek ik mijn personal trainer aan.

Hij schudde resoluut zijn hoofd en wilde het koekje wegpakken. “Dat hoeft niet”, zei ik. Vervolgens zag ik vanuit mijn ooghoek de hele maaltijd lang dat kleine koekje. Ik rook het en ik kon het bijna proeven terwijl ik het in gedachte tussen mijn kiezen fijnmaalde. Opeens vond ik het niet eerlijk dat ik dat hele kleine pietepeuterige koekje niet gewoon in mijn mond mocht stoppen. De calorietjes van dat koekje waren al lang verdwenen voor ik bij de uitgang van Dudok zou zijn, meende ik. Ik besloot dat ik het mocht hebben. Nu nog even de personal trainer om de tuin leiden.

Ik had mijn handen voor me op de tafel gelegd en hoefde slechts een paar centimeter naar rechts te bewegen om het te kunnen pakken. Er moest alleen iets gebeuren waardoor ik het ongezien kon doen. Waarom liep hij niet naar de kassa om af te rekenen en waarom ging hij niet even naar het toilet? Nee, ik moest inventief zijn. Ineens zag ik een vrouw met een felle bloemetjesbroek en wees hem erop. Hij keek om en ik sloeg onmiddellijk toe. Met een big smile op mijn gezicht en het koekje in mijn hand liep ik even later naar de uitgang. Eenmaal buiten kon ik het niet langer uitstellen. Snel stopte ik het koekje in mijn mond. De verwachtte bite bleef echter uit. Het koekje was vochtig geworden van de thee op het schoteltje en belandde als een kleffe substantie in mijn mond. Op mijn hand bleven de plakkerige restanten achter van het verboden koekje.