Ik ben op dieet gezet … door mijn vriend! Dit klinkt ietwat verontwaardigd, maar hij heeft wel gelijk. Na een operatie waren mijn voornaamste taken op bed of op de bank liggen en (van tevoren) zorgen dat er genoeg koekjes in huis waren voor de visite. De combinatie van vijf weken rust en overgebleven koekjes opeten (want je moet toch wat als je je verveelt) plus een vakantie met zoete broodjes en warme chocomel met slagroom (zeg nou zelf, het was net herfst) bleek goed voor vijf kilootjes.
Nou kom ik, net als iedereen, wel eens meer een paar kilo aan en die kilo’s verdwijnen ook wel weer. Maar na een paar weken in een huispak kwam ik ineens mijn favoriete spijkerbroek niet meer in. Oke, even volhouden dacht ik toen ik de knoop met veel moeite dichtkreeg. Ik loop die broek wel uit, straks zit ie goed … Hij zat niet goed en ook mijn andere broeken pasten niet meer. Een nieuwe garderobe was de ene optie, een streng dieet de andere.
De strengheid van het dieet valt erg mee. Om er vijf kilootjes af te krijgen ga ik niet op een houtje bijten of op bleekselderij. Het betekent simpelweg geen koek, snoep, snacks, toetjes of tussendoortjes eten (anders dan fruit of groente). Ik heb geen snoep meer in huis en dat scheelt al een heleboel. Het moet toch lukken om binnen een maand weer in mijn spijkerbroek rond te lopen in plaats van in rokken?
Mijn vriend heeft zich nu opgeworpen als personal trainer en dat houdt in dat ik (minimaal) twee keer per week op de crosstrainer moet. Ik mocht met vijf minuten beginnen, maar elke keer moeten er vijf minuten bij. Het resultaat tot nu toe?
Hoera, hoera, na een week ben ik twee kilo kwijt. Boehoe, boehoe, ik kan nog steeds niet in mijn spijkerbroek.
Miss Appelig 