Nadat ik op schrijfcursusgebied een aantal jaren had stilgelegen begon het toch weer te kriebelen. Natuurlijk schreef ik zo nu en dan voor mezelf een kort verhaaltje dat ik dan aan wat vrienden liet lezen. De discipline om te schrijven, die stok achter de deur, is volledig afwezig wanneer je niet per se elke week een stukje hoeft in te leveren. Je probeert nog met je zusje af te spreken om haar elke maand een verhaaltje te mailen, maar de groepsdruk van een klas vol mede-cursisten werkt veel beter.
Een vriend kwam op het idee om nu eens een andere schrijfrichting in te slaan. Niet de korte of lange verhalen voor volwassenen, maar verhalen voor kinderen. Hm, wat heb ik nou met kinderen dacht ik nog. Natuurlijk heb ik vroeger veel plezier beleefd aan het lezen van kinderboeken, ik kon er helemaal in opgaan. Ook aan mijn kindertijd bewaar ik goede herinneringen en door het schrijven voor kinderen haal je die tijd weer een beetje terug heb ik gemerkt. Bovendien is het grappige element dat ik altijd in mijn verhaaltjes probeer te persen misschien beter geschikt voor een kinderverhaal. Na een tijdje twijfelen schreef ik mij in voor de cursus Kinderverhalen bij het SKVR.
Zo’n 12 dames keken de eerste les verwachtingsvol naar de lerares, die vol overgave vertelde over het schrijven voor kinderen. Zelf schreef ‘de juf’ gedichten (sommige waren ook gepubliceerd) en ze gaf les op school. Het niveau van de kinderboekenschrijfsters-in-spe was wisselend. Ik had er natuurlijk al een paar cursusjes opzitten en wat anderen hadden ook ervaring met schrijven. Er zaten echter ook dames bij die voor het eerst een schrijfpoging waagden. De opdrachten en besprekingen waren boeiend genoeg om het beste uit iedereen te halen. Bij alle deelnemers werden onvermoede inspiratiebronnen aangeboord en ook ik schudde zowaar wat kinderverhalen uit mijn mouw. Het ging me makkelijker af dan een verhaal voor volwassenen. Had ik dan toch mijn roeping gevonden?
Miss Appelig 