Pech onderweg

Het had eigenlijk zo’n 25 graden moeten zijn met een strakblauwe lucht, maar dat was het dus niet. Het regende en stormde, er lagen bladeren en takken op de weg. Ik ging in Utrecht mijn afgebakken beeldje ophalen en reed met mijn ouders mee. We reden door enorme plassen en de weinige mensen die we passeerden waren doorweekt.

In Utrecht zaten mijn twee vrouwtjes al op me te wachten. Ik leverde mijn nieuwe werkstukjes in en kreeg meteen de tip om met fijne chamotte klei te gaan werken. Zelf vond ik het ‘meisje op poef’ een redelijk groot werkstuk (15 cm hoog), maar Dorothé lachtte erom. Dit fijne werk zou makkelijker gaan met fijne klei. Ik ga dat natuurlijk proberen.

Op de terugweg over de snelweg hoorden we ineens een klap, alsof er een flinke steen tegen de auto kwam. “Wat was dat?”, vroegen we elkaar. De boardcomputer had het antwoord hij piepte en gaf in rood de waarschuwing LEKKE BAND. Net voorbij een viaduct zette mijn vader de auto aan de kant. Ik had geen plu bij me en had zelfs bijna mijn jas thuisgelaten. We verlieten de auto in de stromende regen en liepen naar het viaduct om te schuilen. Nou ja, schuilen. Het waaide zo enorm dat je onder het viaduct niet droog stond maar wel op de tocht. We propten onszelf tussen twee kasten van Rijkswaterstaat in om uit de wind te blijven. Ik dacht nog even dit is een mooi moment voor inspiratie maar de gedachte rilde al snel weer uit me. Pa probeerde de band te fixen. Deze auto heeft een systeem waarbij je een lekke band gewoon kunt oppompen, er zit daarom geen reserveband in de auto. Oppompen was echter geen optie bleek na een kwartier. De dealer werd gebeld en binnen een half uur stond de takelwagen klaar. Er was maar plek voor twee passagiers in de takelwagen en pa nam plaats in de auto die achterstevoren gesleept werd.

De natte kleding plakte aan ons lijf toen we bij de Renaultdealer binnendrupten. De band werd gemaakt en dat duurde even. Gelukkig was er warme chocomel en een tafel vol tijdschriften om ons warm te krijgen en zoet te houden. En daar aan de tafel met tijdschriften in de Elle Eten zag ik iets inspirerends … robotjes van keukengerei. Ach, wat leuk. Mijn vader mijmerde ondertussen over een mooie nieuwe Volvo 🙂