De cursus Lange verhalen was hele andere koek. Dit was serieus business. Voordat we zomaar begonnen met het schrijven van een verhaal moest er een synopsis komen. Een wat? Nou gewoon, een samenvatting van je verhaal en ook hoe je het verhaal wilde vertellen.
De docente wilde perse dat we literatuur schreven. Ik wilde gewoon een grappig verhaal schrijven over een jonge vrouw die na een fikse ruzie verlaten wordt door haar vriend. Door haar vrienden wordt ze op vakantie gestuurd, maar door een gebeurtenis vertrekt ze niet. Wanneer ze weer thuiskomt moet ze zich schuilhouden in haar eigen huis omdat haar vrienden haar huis een make-over geven. Dodelijk saai natuurlijk en helemaal niet grappig, dat zie ik nu ook wel in 🙂
De voornamelijk mannelijke cursisten schreven teksten waar ik soms rode oortjes van kreeg of je kreeg een ingewikkelde familiegeschiedenis voor je kiezen waar ik al snel geen bal meer van begreep. Precies wat de docente bedoelde dus. Er was een cursist bij die al een keer een artikel had gepubliceerd in de Groene Amsterdammer. Kom ik aan met mijn chicklit! Gelukkig was er nog een medecursiste die een verhaal schreef over iemand die heks wilde worden. Zij werd bijna letterlijk neergemaaid door het kritische publiek. Na enkele lessen kwam ze niet meer.
Aan het eind van de cursus bleek er kritiek te zijn geweest op de manier van lesgeven van de docente. Ze dacht dat de kritiek van mij kwam. Ik vertelde haar dat de cursus niet was wat ik ervan verwachtte, maar dat ik haar niet had ‘aangegeven’ bij de school. (Het leek mij logisch dat de kritiek bij de ‘heks’ vandaan kwam.) De docente bleef erover doorzeuren en stuurde me zelfs mailtjes nadat de cursus was afgelopen …
Na deze cursus ben ik een tijdje gestopt.
Miss Appelig 