Ik had mij bij het aanmaken van een blog niet gerealiseerd dat ik het zo leuk zou vinden. Zeker na het plaatsen van de eerste berichten, het bekijken van de vele pageviews de eerste dagen en leuke reacties kon ik het over niets anders hebben.
Op mijn werk kan ik dit enthousiasme nog over een twintigtal collega´s verdelen (en dan wel goed nadenken wie je met welk verhaal al hebt lastiggevallen). Thuis ligt dat iets anders. Alles wat ik blog is thuis allang een keer besproken (en toen was het al vervelend om aan te horen). Nu wordt het nog eens herhaald op Twitter en 
op mijn blog.
Het ligt languit op de bank en het zapt en het is mijn schuld. Af en toe roept het nog even dat ik verslaafd ben en dat ik de komende dagen maar eens zonder internet moet leven. “Zonder internet?”, roep ik verschrikt. “Maar dat kan helemaal niet. Niet nu!” Het grijnst en ik besef dat ik zojuist bevestigd heb dat ik inderdaad verslaafd ben aan internet en de aandacht die ik daarmee krijg. Terwijl ik naar de zapper kijk besef ik nog iets. Dat ik niet de enige ben die niet zonder aandacht kan. 😉
Miss Appelig 